Canigou

Massief de Canigou met schuilhut

De Pyrénées-Orientales zijn het meest zuidoostelijke departement van Frankrijk. Naast de vlakten rond Perpignan bestaat dit ruwe en harde departement uit 8 bergmassieven. Een bergmassief is een keten van bergtoppen, pieken en cols doorsneden met diepe valleien (een col is een lagere berg tussen 2 of meer hogere pieken). De helft van de bevolking in Pyrénées-Orientales woont in de wijde omgeving rond Perpignan, de rest van dit 4000 km2 grote gebied is eerder dunbevolkt. Grenzend aan Spanje en Catalonië wordt dit ook de Catalaanse Pyreneeën genoemd en dat merk je aan de Catalaanse plaatsnamen en het plaatselijke dialect. 

Typisch bospad op de Canigou

Voor een mooie wandeling kies ik het massief rond de Canigou uit. Net als het naastliggende departement Aude haar eigen magische berg heeft (de Bucharach), is er ook hier een mythische en bijzondere berg waar tal van legenden en verhalen aan verbonden zijn, namelijk de Canigou, voor vele oude bewoners zelfs een heilige berg. Ik rij eerst naar Prades, een leuk stadje o.m. bekend van het monumentale tabernakel in de kerk en de kleurrijke markt elke dinsdag. Daar overnacht ik op de parking van het sportcomplex waar je makkelijk naar het toilet kunt. Op 5 minuten wandelen ligt ook een camping waar ik kan douchen (3 €). Hoewel er toilet en douche in mijn camper zitten, maak ik er zelden gebruik van. Mijn badkamertje dient eerder als opberg- en stockageruimte. En ik prefereer het warme, overvloedige en zuivere bronwater van de campingdouches. Vaak is de douche op de camping zelfs gratis, wanneer er (tijdens de siesta-uurtjes) niemand aanwezig is in het ontvangstlokaal. Ongeveer naast het toeristenbureau in Prades is er een leuk internetcafe waar je on line kunt (en ook lekkere snacks te krijgen zijn). Vanuit Prades zijn tal van uitstappen mogelijk, naar Fort Liberia en Villefranche de Conflent, naar Andorra en de skistations en naar de Middellandse zee en Perpignan. 

Vernet-les-Bains

Ik kies deze keer het Canigou massief en rij naar Vernet-les-Bains. Het bergstadje waar Rudyard Kipling enige tijd verbleef en er zijn boeken over Mowgli het junglekind schreef. Ook is er nog altijd een kuuroord actief (alle Franse dorpen en steden met 'les bains' achter de naam, zijn of waren ooit kuuroorden). En dichtbij is ook nog een indrukwekkende abdij te bezoeken die bovenop een rotspunt gebouwd is (St Martin de Canigou). Die heb ik enkele jaren geleden al bezocht. Tegenwoordig bezoek ik geen kloosters, kerken, abdijen, kastelen en gebouwen meer. Meestal zijn het dure toeristenlokkers waar je geld kwijt bent om oude stenen te zien en religieuze sprookjesverhalen te horen over een dood en voorbij verleden. Sublimale boodschappen voor het onderbewuste van de mens van toen. Nu gebruiken ze moderne technologieën om hetzelfde te bereiken: om angst en schuld in het bewustzijn brengen. Geef mij maar de levende natuur, die bovendien gratis is en altijd voor verwondering zorgt. 

Bergriviertje

Vanuit Vernet en de omliggende dorpjes (Fillols, Casteil) zijn verschillende routes naar en beklimmingen van de Canigou (2784 m) mogelijk, de ene al wat moeilijker dan de andere. Het is niet echt mijn bedoeling om de top te bereiken, daarvoor trek je best 2 dagen uit en dien je onderweg te overnachten in één van de refuges (berghutten). Ik rij naar Casteil waar ik een smalle en flink beschadigde route naar de eerste parking neem. Deze bergpiste (route forestière) loopt nog verder naar de 2de parking tot aan les Marialles, een grote refuge op 1700 m met 53 slaapplaatsen. Maar met de camper is het verboden om deze bosweg te nemen (en trouwens ook onmogelijk wegens overal diepe putten en laaghangende takken), een 4x4 is hier zeker nodig. Maar die eerste parking ligt midden in het bos en dat betekent eindelijk nog eens slapen midden de bergen en omringd door gitzwarte stilte. Ook de dromen zijn helemaal anders als je slaapt in een bos (in vergelijking met de stad). Dromen in de natuur is helderder en duidelijker. 

Les Marialles

De volgende morgen vertrek ik voor een hele mooie wandeling, doorheen een naaldbomenbos, langs heldere riviertjes en over vele rotspartijen. Ik geniet met volle teugen. Ik kom aan bij les Marialles en beslis om nog verder te klimmen langs smalle bergpaadjes en over de vele riviertjes overal. Op 2022 m hoogte is er een kruispunt waar ik even halt hou. Naar de top is het van hieruit nog 4u30 wandelen maar ik zie dat dreigende wolken de helder blauwe lucht nu snel verkleuren in zware tinten grijs en paars. In de bergen kan het weer heel snel omslaan en voor veel problemen zorgen. Hevige regen of sneeuw kan rotsblokken losmaken en een lawine veroorzaken. Na iedere winter dienen de meeste GR routes in de bergen terug vrij gemaakt te worden van omgevallen bomen en rotsen op het pad. Bovendien ben ik redelijk moe en ik besef dat de top halen én nog terugkeren naar parking niet meer zal lukken. Later lees ik op de beschrijving dat de route die ik koos tot op 50 meter van de top wel redelijk haalbaar is (toch voor iemand met wat wandel- en klimtraining), maar dan begint de 'cheminee', en dat is een steile, loodrechte wand die 50 meter omhoog steekt met kilometers afgrond onder jou. Niet echt mijn ding. 

De 'cheminee'

Er bestaat een makkelijker route naar de top van de Canigou maar die laat ik voor een volgende keer. Ik besluit af te dalen en na een flinke wandeling van 6u30 kom ik terug aan de camper. Onderweg zag ik een 'signaaltoren', een waarschuwingspost uit de middeleeuwen. Beginnend aan de zee stonden en staan torens op de bergpieken waar bij gevaar een groot vuur werd aangestoken wat zichtbaar was voor de bewaker in de volgende toren, vele kilometers verder. Zo werden de mensen en steden in het binnenland verwittigd van een invasie uit zee of vanuit Spanje. Inderdaad, exact zoals in Lord of the Rings wanneer ze de vuren aansteken. Eerst wat uitrusten nu en dan terug naar Prades waar ik opnieuw de nacht doorbreng (ja, het is één van mijn favoriete stadjes, merk ik). 

De volgende dag rij ik naar Perpignan en verder naar de zee om via de kustlijn de grens met Spanje over te steken. De weg is mooi, langs inhammen en baaien met rechts zand- en kiezelstranden en links vele wijngaarden. Dit is een 'route des vins' en overal zijn wijnboerderijen waar je gratis kunt proeven. De dorpjes zijn kleine badplaatsen vol palmbomen, hotels en toeristen. Het is lekker warm en de Franse middellandse zeekust is erg mooi, veel mooier dan de Belgische kust vol appartementsblokken en winkelstraten. Er is maar 1 (groot) nadeel, er waait een harde en verschrikkelijke zeewind waardoor je (volgens mij) onmogelijk langer dan enkele minuten op het strand kunt liggen. Blijkbaar komt die wind hier vrij vaak voor want langs de weg over de cols staan borden met waarschuwingen. De sterkte van de wind kan namelijk een camper of caravan omblazen. In Spanje rij ik nog even langs de kust verder en sla dan af richting Barcelona.

De oude grenspost Frankrijk/Spanje

Maar het bezoek aan Barcelona loopt af met een sisser. Ook de weg er naar toe is niet echt aanlokkelijk. Langzaam puffend doorheen de typische badplaatsen langs de costa brava. Ik dacht dat de Belgische kust lelijk was, maar de Spaanse costas zijn verschrikkelijk. Ik snap niet hoe mensen hun zuurverdiende euro's kunnen spenderen aan massatoerisme, hotelperikelen en als sardienen in een blik op het strand liggen bakken. Het stukje Spanje wat ik onderweg tegenkom is ronduit lelijk, dor en armtierig. Het enige wat positief uitvalt, is het zonnige en warme weer. Ik rij Barcelona binnen op zoek naar een parkeerplaats maar dat is gewoon onmogelijk. Het viel mij al op onderweg. In Frankrijk zie je overal en steeds meer campers op de weg, op elke 10 wagens die mij voorbij rijden, is er 1 camper (tijdens de zomer toch). Veel Franse steden en dorpen hebben dan ook noodgedwongen een prima parkeerplaats voorzien voor kampeerwagens. Niet zo in Spanje. Heel zelden zie ik een camper op de weg. Zijn de Spanjaarden te arm om er één te kopen of speelt er iets anders? In ieder geval, in Barcelona zijn alle (betalende) parkeerplaatsen (nog steeds) niet aangepast aan de hoogte van een camper, ik kan er gewoon niet op of in. Meer dan een uur rij ik rond in Barcelona centrum en ook in de buitenwijken. Nergens is er parking voor mijn camper. Wel ongeveer 100.000 rode lichten (echt waar), overal en constant dien je te stoppen voor het rode licht, dan nog vaak op een helling van 20%, want de straten zijn als echte heuvels en afdalingen. De Spanjaarden rijden trouwens als gekken en staan overal dubbel geparkeerd wat het rijden door de straten niet evident maakt. Barcelona bezoeken met de wagen (laat staan met een camper!) is als binnendringen in een wespennest, ik vermoed dat een vlieg- of treinreis naar de toch wel mooie (maar dure) stad aan te bevelen is. Ik rij voorbij de Sagrada Familia en kan een korte blik werpen op dit meesterlijk kunstwerk. Ja hoor, het is inderdaad subliem en prachtig, helaas zit het momenteel in de steigers en is voor een stuk afgedekt met doeken want het wordt gerenoveerd. 

Massief de Canigou

Na een uurtje vruchteloos zoeken, ben ik het beu en keer terug naar Frankrijk, deze keer niet langs de kust, maar langs La Jonquera (goedkope winkels) en over de Pyreneeën. Toch ben ik blij om dit avontuur te ervaren. Het is duidelijk. Spanje is niet mijn ding, ik voel mij hier niet thuis. Niet enkel de taal is een obstakel, maar de sfeer, de energie, de mentaliteit, de natuur, het voedsel,...nee, dit is het niet. Geef mij maar het mooie en aangename Frankrijk waar ik me altijd welkom voel.  



En volgende keer, het laatste berichtje van de zomerreis 2014: een lang verslag over mijn bezoek aan het prille familiedomein Sevely.

Maar eerst nog even genieten van de stem van Keira. Begin Again is trouwens een leuke film met fijne muziek. Er is ook een schitterende versie van dit liedje door Adam Levine.

Are we all lost stars trying to light up the dark?