Pilootproject

Dag 26 tot 32 - 24 tot 30 april - Pilootproject

De tijd is nu
De plaats is hier
De droom is levend
De kracht is in ons

Dit is de dageraad
van een wereld vol mededogen en vrede
Dit is de geboorte
van een tijdperk van liefde

Kom, vermoeide reiziger
Kom en spring in het Licht
Spring in het hart van God
De eeuwige Vriend, die leeft in mij en in jou

Drink uit de Bron die Leven schenkt
Kus de Geliefde die altijd op je wacht
Luister naar de Stilte die Waarheid spreekt
Dans de droom, zing het lied, omhels het kind
En spreek de enige woorden die er zijn
Ik hou van jou

Ok, vandaag even terug naar de avonturen van de reisgenoten hier in het zonnige zuiden (iedere dag 30 graden en volop zon, I love it !). We houden een nieuwe sociocratie vergadering waarin we een samenvattend dossiertje van 2 pagina's goedkeuren. Dit kan gebruikt worden als summiere introductie tot ons project. De hoofdpunten staan er wel in, maar niet uitgewerkt. Het biedt een overzichtelijke structuur die later kan uitgeschreven tot een uitgebreid en gedetailleerd dossier. Maar deze pagina's zijn alvast handig om geïnteresseerden snel duidelijk te maken wat de bedoeling is. Tweede voordeel is dat een Franse vertaling van dit overzicht vlug klaar is. Ik plaats het later nog op de website.

We besluiten ook om nieuwe deelnemers pas toe te laten nadat ze, na het lezen van het dossier, een vragenlijst overlopen en een proefperiode doormaken. Het vergaderen met de sociocratie techniek bevalt mij goed. Toch blijft het allemaal erg mentaal en dringt de noodzaak zich op om ook andere gezamenlijke activiteiten te plannen. Wat momenteel een beetje ontbreekt in deze groep is het spelelement, het creatieve, het vreugdevolle, het vrouwelijke. De elfjes en kabouters.

Er volgen een aantal inspirerende bezoeken aan mensen in de streek. Eglien komt uit Parijs en woont samen met haar vriend in een yurt hier in de buurt. Ze houdt wel van een nomadenbestaan en het regelmatig op een andere plaats vertoeven. Een vaste stek op een ecodorp klinkt haar aanlokkelijk, maar misschien pas later als de reismicrobe wat bevredigd is. Zo zijn er wel meer mensen die veel rondtrekken en die vrijheid ook willen behouden. Ze tonen wel interesse in het ecodorp, maar wensen daar niet voortdurend te wonen. Binnen onze groep leeft het voorstel om onderscheid te maken tussen permanente bewoners en nomaden. De vaste ecodorp bewoners wonen op hun familiedomein op permanente basis. Uiteraard zijn (langere) reizen mogelijk, maar de focus ligt wel op het creëren van een paradijs, van een echte thuis op je hectare en het meewerken aan het gemeenschappelijke dorpsleven. Dit kan enkel als je ook vaak aanwezig bent en betrokken blijft bij de gebeurtenissen. Naast de familiedomeinen voor permanente bewoning worden op het ecodorp ook plaatsen voorzien waar nomaden, vrijwilligers, bezoekers en wwoofers tijdelijk terecht kunnen. Er kan ook een gemeenschappelijke tuin zijn waar ze samen eetbare gewassen telen. Deze mensen genieten geen beslissingsrecht wat betreft de gang van zaken in het ecodorp. Het ontvangen en uitnodigen van nomaden en vrijwilligers kan een rijke vorm van uitwisseling en interactie zijn en de doelstelling om een open dorp te worden, helpen verwezenlijken.

No one should negotiate their dreams. Dreams must be free to flee and fly high.
No government, no legislature, has a right to limit your dreams.
You should never agree to surrender your dreams.

Later dezelfde dag bezoeken we Louise, die samen met enkele mensen aan de Bucharach berg woont. Louise is al heel lang bezig met het proberen vorm te geven aan een leefgemeenschap. Een moeizame weg doorheen de Franse administratieve papiermolen, allerlei menselijke emoties en financiële beslommeringen. Maar recent heeft hun groepje dan toch goedkeuring verworven om een (kleine) yurtgemeenschap te starten (na 10 jaar !). Het mooie is dat ze alles officieel doen. Een precedent wat zeker deuren kan openen voor volgende projecten in Frankrijk. Vooral ook omdat de aankoop van het terrein gefinancierd/gesponsord wordt door een externe organisatie: Terre de Liens. Heel goed nieuws is dit (ook voor ons). De burgemeester heeft toestemming gegeven, wat een belangrijke factor is en zeker niet evident in Frankrijk. Een burgemeester is namelijk verantwoordelijk voor wat op zijn/haar gemeente gebeurt. Nu worden vrijwel alle yurtgemeenschappen in Frankrijk dadelijk geassocieerd met sektes, druggebruik, overlast en profiteurschap. En daar is wel iets van aan, er zit zeker kaf tussen het koren. Ook worden terreinen en panden regelmatig illegaal ingenomen door krakers die de boel laten verkommeren. Weinig burgemeesters hebben zin om dit allemaal te tolereren. Louise pakt het nu anders aan, wellicht wijzer geworden door ervaring. Hun project heeft een meerwaarde, er zijn mooie plannen om activiteiten te ontplooien die de streek ten goede komen. Hun boodschap naar beleidsmensen is: we zijn serieuze mensen met erg mooie ideeën, we zijn een pioniersgroep die nieuwe vormen van ecologisch en harmonieus samenleven willen experimenteren.

Ze houden er ook een erg strikt beleid op na voor bewoners en nieuwe geïnteresseerden. Drugs, alcohol, en vleesconsumptie worden niet toegestaan. Volgens Louise halen die de uitstraling/energie van een ecodorp dadelijk naar beneden en brengen de goede werking van de gemeenschap in gevaar. En maken ze kans alle krediet te verspelen bij burgemeester en buren. Een risico dat ze niet wil nemen. Vele mensen hier zitten nog verstrikt in verslavingspatronen en vinden dagelijks gebruik van drugs en alcohol vanzelfsprekend. Een gemeenschap die een nieuwe manier van samenleven wil gestalte geven als voorloper op een nieuwe maatschappij, onder meer gebaseerd op gezondheid en geweldloosheid, kan deze vernietigende en ondermijnende middelen beter loslaten. Geweldloosheid betekent ook het geweld tegenover je eigen ziel en lichaam stoppen en roesmiddelen afzweren. Het is net de bedoeling om vanuit je Goddelijke kracht te leven, soeverein en vrij, en niet afhankelijk (slaaf) te zijn van externe (zelfvernietiging)middelen.

Een tweede reden is de volgende, vertelt Louise. Een pril en intens project, zoals een ecodorp of gemeenschap opstarten, vergt de volledige aandacht en energie der bewoners, vergt een totaal engagement en een positieve ingesteldheid. Er is gewoon geen tijd, plaats en aandacht om mensen die zich dagelijks inlaten met drugs en alcohol in de omgeving te hebben. Het maakt het alleen maar allemaal onnodig moeilijk. Roesmiddelen en hun gebruikers halen dadelijk de energie naar beneden, energie die juist nodig is om het ecodorp krachtig en levensvatbaar te krijgen. Daarom weigert Louise en haar groepje ook mensen met schulden en zieke mensen. Door hun afhankelijkheid van anderen vragen ze teveel energie waardoor het hele project in gevaar kan komen. Ook mensen met kinderen kunnen voorlopig niet aansluiten. De focus van de pioniersgroep ligt volledig op het succesvol opstarten van de gemeenschap. Louise vergelijkt het toetreden tot de gemeenschap met het ingaan van een poort, het betreden van een nieuw leven. Aan de poort laat je het oude leven achter (drugs, alcohol, afhankelijkheid,...) en je stapt een nieuw leven in, waar je eigen Goddelijke kracht kan ontwaken. Voor je de poort door kan, dien je dus eerst je leven al voor een stuk op orde te hebben.

Hoewel ik haar standpunt ergens kan begrijpen, vind ik vooral de laatste restricties (ziekte, schulden en kinderen) een brug te ver. Het klinkt allemaal nogal extreem en wereldvreemd. Nu is hun project wel enigszins anders dan het onze. Bij hen ligt de focus meer op de gemeenschap, op het leren samen leven en samen werken met een kleine groep mensen, een soort commune; terwijl bij ons het familiedomein concept een belangrijke peiler is. Dat betekent dat iedereen zelf verantwoordelijk is voor inkomsten en uitgaven (en dus ook schulden). Wat betreft zieke mensen. Is niet iedereen in meer of mindere mate 'ziek' op deze gekke planeet? Beheerst door ego en emoties, verteerd door angst en schuld, verlangend naar vrede en vreugde, zoekend naar geluk en antwoorden. We zijn allemaal op weg naar verlichting van pijn en onwetendheid. Dus in dat opzicht nog niet volledig (ge)heel(d). Wellicht kunnen we elkaar zelfs helen op het ecodorp. Ik ben er vrijwel zeker van. Louise weigert zwaar zieke mensen tijdens de opstartfase van het project, als een soort zelfbescherming. En kinderen, ja die horen toch gewoon thuis in een ecodorp. Hoe meer hoe liever, wat mij betreft, kinderen zijn de toekomst en onze grootste leraars (na de natuur wellicht). Een gemeenschap zonder kinderen is ten dode opgeschreven.

Ik weet niet precies waar hun strikte restricties vandaan komen. Is het angst, voorzichtigheid, bescherming, vroegere negatieve ervaringen of gerichte focus? Laat duidelijk zijn dat ons project er geen strikte restricties op na houd, maar liever spreekt van kenmerken en positieve intenties. Toch blijven verslavingen zoals drugs, alcohol, tabak,...vooral in deze streken een uiterst precair onderwerp, merk ik, waarop een eenvoudig en werkbaar antwoord moeilijk ligt. Het is ook een thema wat bij heel wat mensen weerstand en reactie oproept. Net als het thema 'dieren' trouwens. Ik weet zelf ook wel dat iets verbieden niet echt werkt. Daarom opteren we dus om de focus eerder te leggen op positieve intenties en richtlijnen in plaats van op verbodsbepalingen. Ongeveer als volgt: de Rivendell bewoners kiezen een gezonde en geweldloze levenswijze die een helder en hoog bewustzijn optimaal ondersteunt. Mensen die willen aansluiten respecteren deze levenswijze.

Deze hele problematiek hangt samen met een cruciale vraag waar iedere pioniersgroep vroeg of laat mee geconfronteerd wordt. Namelijk: hoe trekken we de juiste mensen aan om het project gestalte te geven, hoe krijgen we de juiste groep samen. Een 'juiste' groep verhoogt in aanzienlijke mate de slaagkansen van een project. Er zijn verschillende manieren om dit te doen. Een eerste selectie gebeurt al door de informatie die uitgestuurd wordt (website, dossiers, gesprekken,...). Zo krijgen de mensen al een idee over het project en wordt duidelijk in hoeverre ze zich aangesproken voelen. Uiteindelijk is elkaar vaak ontmoeten, praten en uitwisselen de volgende stap om op 1 lijn te komen en te merken of iemand past en zich goed voelt in een groep. Zelf vind ik het lezen van de Anastasia boekenreeks een fantastische manier om 'in te tunen' in de energie van ons project. De woorden en inzichten uit de boeken werken transformerend en bewustmakend. Jammer dat de Franse vertalingen echt ondermaats zijn en ook slechts 3 boeken betreffen. Als laatste selectieprocedure, wanneer de pioniersgroep eenmaal duidelijkheid heeft over visie en kenmerken, en ook later op het ecodorp, kan een proefperiode voor nieuwelingen ingelast worden.

Never give up on your dream.
Give up on control.

Een bruikbare techniek die Louise toepast om de groepsharmonie te ondersteunen, is om naast de 'technische' vergaderingen ook wekelijks samenkomsten te houden waar het emotionele, sociale en relationele leven aan bod komt (cercle du coeur - hartcirkel) wordt het hier genoemd). Niet enkel om spanningen en ego-reacties in de groep tijdig te onderkennen en op te lossen, maar ook omdat het samen delen van wel en wee helend en verbindend werkt. En de laatste raad die we meekrijgen van Louise, haar bevestigd door 10 jaar pionierswerk, is om de controle los te laten. Het scheppend dromen blijft uiteraard, je blijft gefocust op je droom, maar hoe en op welke manier precies de droom werkelijkheid wordt, blijkt soms erg verrassend en totaal anders dan verwacht of gewild. Loslaten en openstaan voor wat het Universum brengt, in plaats van het creatieproces te blokkeren door controle te willen behouden bij iedere stap. Vreemd vind ik, want aan de ene kant wil ze dus wel controle via de strikte reglementen en anderzijds ook controle loslaten bij het creatieproces. Ik hou een dubbel gevoel over aan deze ontmoeting. Het is altijd boeiend en inspirerend om andere projecten te leren kennen en zo wellicht antwoorden te krijgen op onze vragen, maar ik merk ook hoe makkelijk mensen in angst en ego blijven steken.

You stand at the threshold of a grand adventure.
And the extent to which you are able to experience the fullness of that journey
is determined by the extent to which you are able to let go of the scenarios that no longer serve you.

We praten ook wat over de ontwikkelingen die hier aan de gang zijn in de Aude en het Katharengebied. Verschillende bronnen spreken over de nakende geboorte van een Lichtgebied in deze streken, bezaaid met talrijke en onderling verbonden ecologische en spirituele gemeenschappen die elkaar helpen en steunen. Oases en nederzettingen waar mensen in vrede, harmonie en eenvoud samen zijn. Vergelijkbaar met Auroville in India, maar groter. Het is ontegensprekelijk waar dat een heel pak mensen hier dezelfde dromen koesteren en van uit de hele wereld neerstrijken om aansluiting te vinden bij gelijkgestemden. Echt opvallend hoor. Het is duidelijk dat zich hier iets aan het voorbereiden is. En het is ook helemaal niet toevallig dat in oktober enkele grote (new age) namen een tweedaagse conferentie houden in de dichtstbijzijnde grote stad (Toulouse) over de transitie naar een nieuw tijdperk. Onder meer Lee Carroll, Drunvalo Melchizédek, Michael Roads, Patricia Cori, José Argüelles en Gregg Braden komen spreken over de aan de gang zijnde transformaties. Ik vertelde vroeger reeds dat zich hier een der zeven hoofdchakras van moeder Aarde bevindt en ook belangrijke verbindingspoorten, zowel naar het Universum als naar het binnenste van de Aarde. Vele ecodorpen, spirituele gemeenschappen, permacultuur nederzettingen en holistische projecten zullen hier in de nabije toekomst tot ontwikkeling komen en elkaar bevruchten. De sterke en confronterende energie die hier voelbaar, zelfs bijna tastbaar is, en vaak gelieerd wordt aan de Kathaarse spirit, heeft de bedoeling het egobewustzijn open te breken en mensen naar eenheid, liefde en zelfstandigheid te brengen. Het is een energie die iedereen aanmoedigt zijn/haar ware zielepad te vinden en te volgen en de Goddelijke kracht binnenin tot ontwaken brengt. Wie zich afsluit voor deze energie kan hier gewoonweg niet blijven wonen of vlucht in roesmiddelen en ontkenning. Vandaar ook het hoge druggebruik hier.

Op een andere dag bezoeken we het paradijsje van Filip, de man van onder meer de voedselpiramides, die altijd klaar is om boeiende en inspirerende verhalen te delen. Deze keer over de holle Aarde. Het binnenste der Aarde is hol en wordt bewoond door hoog geëvolueerde mensen, genre verlichte meesters, die daar in harmonie en vrede samenleven. Er is binnenin een zon, want de warmtekern van de Aarde geeft licht. Er zijn reuzenwouden van bergkristal (onlangs werden deze trouwens ontdekt in een grot in Zuid Amerika). Ook de mensen zijn groot (boven de 2 meter) omdat de middelpuntvliedende kracht niet wordt afgeremd door de duwkracht. Ja, want blijkbaar bestaat de zwaartekracht niet. Nee, wat ons en alle materie op Aarde houdt, is niet de aantrekkingskracht van de planeet, maar de duwkracht van de zon en miljarden sterren. Zij duwen ons op Aarde. De mensen binnen de holle Aarde zijn groter omdat de duwkracht een stuk wordt tegengehouden door de aardkorst en de middelpuntvliedende kracht (door de rotatie van de Aarde) sterker doorwerkt en dus de mensen langer maakt (uitrekt). Jules Verne beschreef al een reis naar het binnenste der Aarde, en gezien al zijn andere verhalen uiteindelijk werkelijkheid zijn geworden, is het aannemelijk dat ook dit verhaal een grond van waarheid bevat. De twee grote ingangen tot de holle Aarde bevinden zich op de Noord- en Zuidpool. Vandaar al die poolexpedities en de aanwezigheid van het leger daar, om de in- en uitvliegende UFO's te observeren (de voertuigen van deze wezens). De ingangen zijn goed te zien op satellietbeelden (want megagroot), maar de foto's worden gemanipuleerd door Nasa en andere instituten, zodat de meeste mensen daar eigenlijk niks van afweten. De holle Aarde binnengaan is wel erg riskant, want de hoge frequentie daar is dodelijk voor mensen met een laag bewustzijnsniveau. Er zijn nog andere poorten naar de holle Aarde, onder meer hier in de Aude. (Of wat dacht je, dit is hier echt wel de streek waar het ene mysterie nog fantastischer en fascinerender is dan het andere.) Wel, vorig jaar maakte ik alvast een foto van een UFO boven de Bucharach berg. Een dolfijnvorm (foto) die in enkele minuten oploste in de berg ! (Lees het verhaal hier nog eens na). En Hitler kwam met een ploeg wetenschappers ook al rondneuzen in de streek, op zoek naar ontraadseling van allerlei occulte geheimen, net als de Franse regering trouwens. Dus wie weet.

If you talk to the animals they will talk with you and you will know each other.
If you do not talk to them you will not know them and what you do not know, you will fear. What one fears, one destroys.

Op een avond bekijken we de beide films over Anastasiadorp Rodnoe in Rusland. Ook daar is bvb. alcohol niet toegestaan. De bewoners zien er wel allemaal stralend uit, maken heel veel plezier, zingen en dansen constant en houden regelmatig feesten. Ze helpen elkanders huizen bouwen en proberen de spirit van Anastasia zelf te leven en zoveel mogelijk te bewaren. Het zijn personen die hun Goddelijke kracht en het echte Mens zijn willen ontdekken. Een hele mooie groep. Ook de manier waarop ze met de dieren omgaan, vind ik mooi. Het lijkt mij een tussenstap op weg naar volledige vrije samenwerking tussen mens en dier. Er zijn blijkbaar wel productiedieren (melk, eieren, kaas) en ook huisdieren op Rodnoe, maar alles gebeurt in een sfeer van diep respect. Het doden van dieren en de jacht zijn niet toegestaan en dat voelen de dieren. Ze zijn niet bang, voelen zich niet bedreigd maar vol vertrouwen en liefde naar de mens, net zoals de dieren op het taiga veldje bij Anastasia. De volgende stap is dat de dieren uit vrije wil samenwerken en ook de huisdieren vrij zijn (dus niet gevoed worden door de mens) en uit eigen beweging bij de mens blijven.

En dan is er nog het boeiende contact met de charismatische Andrè Sarfati, de man van Gaya Nova, die hier in de streek een soort coördinatiecentrum heeft opgestart om ecoprojecten te helpen en te begeleiden in hun weg tot realisatie. Erg nuttig in een streek die een lappendeken van ecologische oases en levende dorpen wil worden. Hij zoekt terreinen, financiers, professionele mensen en ecoprojecten met de bedoeling deze 4 peilers samen te brengen om tot concrete resultaten te komen. Want er zijn dromers (en zwevers) genoeg in deze streken, maar weinig projecten komen echt van de grond. Onze groep heeft alvast een dossier ingediend over ons ecodorp en gezien wij één der weinige projecten zijn met duidelijke plannen, een heldere visie, een gemotiveerde groep en serieuze intenties, maken wij wellicht kans als pilootproject gekozen te worden. Klinkt dus allemaal heel positief en wordt zeker vervolgd.

Zo, volgende keer is het feest, want het leven vieren en danken, dat kunnen we niet genoeg doen.

Glenn Close zingt hier een schitterend nummer van mijn favoriete musical componist (A. L. Webber). Het komt uit Sunset Boulevard en gaat over een filmdiva op haar retour. Is het bestaan op Aarde niet net als een film, een groot toneel waar we allemaal een rol spelen in de grote tragikomedie van het leven. Het scenario schrijven we zelf aan de hand van de dromen die ons hart laten zingen. Dromen en beelden zoals uit de Anastasia reeks en nog vele andere inspirators, die door boek, film, muziek,...worden doorgegeven van generatie op generatie. Dat maakt ook de laatste zin uit het lied duidelijk:

We taught the world new ways to dream !

/div>