Dit is deel 3 van 12 van het reisverslag naar Zuid Europa tijdens de zomer van 2013.
Van Plitvice naar Gracac, waar het festivalterrein ligt, is het een 70 km. Nog dezelfde late namiddag na mijn wandeling in Plitvice, kom ik toe in Deringaj waar binnen 10 dagen het Lost Theory Festival van start gaat. Het is even zoeken, want het dorpje is piepklein en de terreinen en graasweides er rond zijn uitgestrekt, maar een Kroatische oude man klautert naast mij in de camper en toont mij waar het precies is. Eindelijk zie ik mijn lieve zoon en schoondochter terug en ook mijn prachtige kleinzoon Oskar Pan voor het eerst. Dat voelt fijn en goed!
Het festivalterrein is vele hectares groot en is schitterend gelegen langs een bergwand en een rivier. Een kleine ploeg vrijwilligers en betaalde werkers (de helft Vlamingen, de helft Kroaten) zijn hier al geruime tijd bezig met de voorbereidingen. En iedere dag komen nieuwe mensen toe om mee te helpen. Mijn (Kroatische) schoondochter is één van de hoofdorganisatoren van het festival, terwijl mijn zoon de leiding heeft over de (geïmproviseerde) keuken, waar dagelijks de maaltijden voor de werkploeg bereid worden. The Lost Theory Festival is een (elektronisch) goa festival (goa is psychedelische trance muziek). De naam Lost Theory verwijst naar een vergeten tijdperk toen mensen nog in harmonie met de natuur leefden. Qua idee en concept (een beetje) vergelijkbaar met Tomorrowland, namelijk geen live muzikanten, maar dj's die in mooie decors hun beste mix ten dans spelen op een terrein waar allerlei leuke randanimatie voor extra sfeer zorgt. Maar alles is veel kleinschaliger en ook met enkele grote verschillen. Zo wordt bewust gekozen om geen commerciële sponsors aan te trekken (genre Coca Cola, enz.), kiest men een meer ecologische en bewuste aanpak (alle standen, decors en gebouwtjes zijn zoveel mogelijk opgetrokken uit lokale en natuurlijke materialen) en zijn ook de muziekgenres verschillend en de bezoekers anders dan op Tomorrowland.
Al weken is het hier elke dag verschroeiend heet (tussen 35 en 40 graden), wat het werken niet evident maakt. Ik help mijn zoon wat in de keuken waar we voor steeds meer mensen koken naarmate nieuwe medewerkers toestromen (tot 100 mensen). De organisatie van het festival verloopt niet altijd vlekkeloos en gestroomlijnd. Zoals steeds bij dit soort mega-evenementen en zoals steeds wanneer mensen samenwerken en samen leven, zijn er allerlei strubbelingen, frustraties, spanningen, onverwachte problemen, allerlei toestanden en misvattingen. Door het Rivendell project was ik reeds vele malen betrokken bij de verschillende aspecten van een groepsgebeuren en telkens zie ik dezelfde 'fouten' opduiken. Veel van deze vertragingen, verspillingen en emotionele spanningsvelden kunnen soms vermeden of opgevangen worden door dingen als teambuilding, talking stick rondjes, natuurlijk leiderschap, degelijke afspraken, een sterke structuur en taakverdeling enz. Maar goed, deze tools bieden uiteraard nog geen garantie voor een perfecte organisatie. Iedereen roeit met de riemen die men heeft en men doet hier echt wel zijn best en ieder nieuw festivaljaar wordt bijgeleerd van de gemaakte fouten.
Je hebt de aanpak zoals op de rainbow gatherings waar geen leiders zijn, maar waar iedereen een steentje bijdraagt om een geslaagde samenkomst te krijgen (if you see a job, it's yours). En je hebt een meer rigide aanpak, zoals hier op het festival, met een bestuursteam die beslissingen en de leiding neemt en dan bijstuurt waar nodig. Rainbow gartherings zijn erg low budget wat ook minder druk op de ketel zet, terwijl er bij dit festival al snel vele honderdduizenden euro in omloop komt, wat toch een meer georganiseerde aanpak vereist. Maar altijd heb je een deel harde werkers die automatisch hun verantwoordelijkheid opnemen, en helaas zijn er ook altijd een aantal profiteurs, parasieten en plantrekkers die wat rondlummelen en weinig meehelpen. Bovendien is de Kroatische mentaliteit toch wat anders dan wat we gewoon zijn in Vlaanderen. Kroatië is een deel van de balkan en ook van Zuid Europa waar de omgang met werk, tijd en geld een ietwat andere betekenis en invulling krijgt dan in Noord Europa waar alles toch een stuk betrouwbaarder is en waar de meeste mensen hun woord houden. Hier is het maken van afspraken niet evident, beloftes blijken soms loze woorden, contracten worden niet altijd nageleefd en iedereen in de lokale buurt wil een graantje meepikken van het festival. Het maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Maar mijn zoon (en vele anderen) werken in ieder geval keihard van de vroege morgen tot de late avond om het festival in goede banen te leiden. En gelukkig raakt de festivalweide helemaal klaar en afgewerkt voor de officiële opening dankzij een grote groep medewerkers die soms dag en nacht doorwerken om alles af te krijgen. En de laatste 2 dagen voor het festival stroomt ook de camping vol met een kleurige en bonte mengeling goa- en dansfans.
Door hier te zijn gedurende enkele weken, krijg ik de kans om de organisatie van een groot evenement zoals dit, van dichtbij mee te maken. Wat altijd inspirerend kan werken bij de organisatie en oprichting van bvb. een ecodorp. Er zijn namelijk voor een stuk dezelfde uitdagingen en obstakels: administratieve en wettelijke beslommeringen, hoe het best samenwerken en samen leven met een hoop mensen en uiteraard de financiële kant.
Dit is het derde jaar dat het festival georganiseerd wordt en zoals met alles is er tijd nodig om te groeien. Het eerste jaar kwamen er 1600 bezoekers, vorig jaar 2300, dit jaar hoopt men op 6000 goa-fans om break-even te raken en alle gemaakte kosten te terug te verdienen. Volgend jaar zou dan voor het eerst wat winst kunnen gemaakt worden. De voorverkoop staat nu op 2100, wat niet slecht is, gezien 2/3 der bezoekers aan de deur betaalt, dus 6000 zit er wellicht in. Maar meer dan 6000 kan dan weer problemen geven bij het sanitair, er zijn slechts 20 douches en wellicht te weinig toiletten in dat geval. Er kan natuurlijk altijd in de rivier gebaad worden.
Ondertussen ben ik al enkele weken volledig op raw food overstapt. Nog in België deed ik een 8daagse sappenkuur. Bij het opstaan een groot glas water met appelazijn en dan rond 16 uur met de juicer een mengeling van verse groene planten en zomerfruit persen als mijn enige dagelijkse vloeibare maaltijd. Dit zuivert het lichaam terwijl je toch geen honger hebt. In 1 week verlies ik zo 5 kg. Op reis eet ik dan fruit, groenten en wat noten. Rond 11 uur fruit zoals bessen, pruimen, druiven, een appel, een banaan,...en naar de avond toe een salade met diverse rauwe groenten volgens het marktaanbod (tomaat, paprika, kool, avocado, peterselie, rode biet, wortel,...) gemengd met een pittige, zelfgemaakte dressing en enkele noten. Voor mij is dit voldoende, lekker en voedzaam. Ik heb geen honger en voel mij ongelofelijk krachtig, helder en energiek. Biowinkels vinden is wel een ander paar mouwen. In de grotere steden zijn er wel, maar de prijzen zijn hier superhoog. Ik koop meestal op de markt en ga dan op zoek naar de kraampjes met zelfkweek en onbespoten producten. Die kun je wel herkennen: het fruit en de groenten zien er allemaal verschillend uit met onregelmatige vormen, vertonen soms insectensporen en de inheemse verkoopsters bieden meestal niet zoveel te koop aan, enkel wat op dat moment rijp is in hun moestuin.
Sfeerbeelden van vorig jaar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten