On the road again...

Dit is deel 1 van 12 van het reisverslag naar Zuid Europa tijdens de zomer van 2013. 

St Donat church, Zadar (Croatia)

Een nieuwe tocht, deels als ontspanning, deels als werkbezoek. Ditmaal naar enkele landen waar ik nog nooit ben geweest. Eerste halte wordt Kroatië waar mijn jongste zoon woont en daar een festival mee helpt organiseren. Bovendien is hij onlangs papa geworden en ik dus opa, en een bezoekje aan mijn (2de) kleinzoon dringt zich op. Zodoende wordt mijn oude campertje volgeladen, een muziekje opgezet (ik heb geen autoradio, maar naast mij staat de laptop aangesloten op de luidsprekers en de sigarettenaansteker) en weg zijn we. Doorheen Luxemburg, Duitsland, Oostenrijk, Slovenië en tenslotte het mooie Kroatië, ja, het is een hele rit naar Gracac (3 dagen - 1900 km). 

Overnachten bij de Oostenrijkse bergen

In Duitsland vallen mij 2 dingen op. De vele hardrijders die mij voorbij zoeven aan gevaarlijke snelheden. De mensen hebben tegenwoordig zo'n haast dat ze vergeten te leven, denk ik dan. Nu, mijn campertje haalt maximum 90 per uur, dus gewoon iedereen haalt mij in, ook de vrachtwagens. Wat een drukte. Iedereen vliegt van hot naar her, van job naar shop, van crèche naar gym, van bed naar school/werk, van geboorte naar dood,...Op de snelweg merk je goed hoe stressvol sommigen door het leven racen. Ik wandel liever doorheen mijn korte tijd hier op Aarde en geniet, bewonder en verwonder mij zoveel mogelijk. Een tweede markant feit zijn de vele velden vol zonnepanelen langs de Duitse snelwegen plus de windmolens overal. Blijkbaar maken de Duitsers werk van hun voornemen om de kerncentrales te sluiten en over te stappen op duurzame energie. Goed zo.

Oostenrijk is heel erg mooi, althans toch de route die ik neem (Passau-Graz). Eindeloze wouden, charmante dorpjes, majestueuze bergen, groene weiden. Wel knap zijn die vele tunnels doorheen de bergen. Op honderd kilometer rij ik wellicht door zo'n 50 tunnels, sommige 5 km lang en gelukkig zonder tol. In mijn wereld zou ik niet echt kiezen om gaten in de bergen te boren, maar ik vermoed dat ze wel hun nut hebben voor mensen met haast. En alles is zo ongelofelijk proper en netjes in Oostenrijk. Nergens liggen papier, plastic, blikjes of andere rommel op de grond, ook niet langs de snelwegbermen, zelfs geen graffiti op de bruggen. Dat is in Frankrijk en België wel even anders. Naar verluid zijn de Oostenrijkers (en Duitsers) heel plichtbewust en wellicht houden de burgers hun land opgeruimd. Of ze zijn misschien bang voor een GAS boete (lol), want de Oostenrijkse politie is erg streng (hoorde ik). Oostenrijk mag dan mooi en een beetje afgelikt zijn, toch vind ik het wat steriel en bedrukkend, zo meer een gevoel van 'befehl ist befehl' en 'ordnung muss sein'. Wie buiten de lijntjes kleurt, wordt terechtgewezen. Denk maar aan permacultuurboer Sepp Holzer of vrije energiegenie Victor Schauberger die jarenlang tegenkantingen en ongeloof kregen. Nu, in andere landen worden pioniers ook zwaar tegengewerkt. Nee, dan liever Frankrijk, daar geldt meer het gevoel van vrijheid, blijheid en morgen is er een weer een dag. Ook handig tegenwoordig is het gratis draadloos internet overal langs de snelweg. Bij iedere plaspauze kunnen de internetfans hun mails en facebook even checken. En dan zie je inderdaad overal mensen in de weer met hun smartphone of laptop. Verbonden met de hele wereld via technologie, maar vervreemd van de natuur. Op zoek naar zingeving en connectie in de virtuele cyberspace, maar zonder inzicht en kennis van de antwoorden en werelden die op ontdekking wachten in de ziel. Wie naar buiten kijkt, droomt; wie naar binnen kijkt, ontwaakt (Jung). Een ander nadeel is uiteraard het veld van straling waar iedereen constant in zit.

Zicht op Zadar

Zo'n 50 km voor Graz besluit ik de snelweg te verlaten en de binnenwegen te nemen. Deels om tolgeld en de aankoop van een Sloveens wegenvignet te vermijden, deels om ook eens de landen van dichterbij te zien. Na een omweg van een 100 km via Wolfsberg rij ik Slovenië binnen. Ook dit land is heel erg mooi, nog een streepje mooier dan Oostenrijk, lijkt me, maar de energie is helemaal anders. De sfeer is gemoedelijk en het levensritme rustig. Het doet wat denken aan een Oost-Europese agrarische samenleving van enkele decennia geleden. Ook is er, net als in Kroatië, veel minder rijkdom, dat zie je goed aan de auto's. In Duitsland en Oostenrijk rijden overal en erg veel dure bakken rond, genre Mercedes, Audi en BMW. In Slovenië zie je vooral kleine en goedkopere merken, ook zie je hier en daar een vervallen huis of een verwaarloosde boerderij (wat in het superrijke Oostenrijk totaal ondenkbaar is). Maar de natuur is werkelijk prachtig. Slovenië is voor de helft bos, wilde natuur en bergen en de rest is platteland, boerderijen en pittoreske dorpjes met overal bloemen. Bijna 40% van het land zijn beschermde natuurgebieden en nationale parken (hoogste percentage in Europa), er zijn slechts 2 grote steden (Maribor en Ljublana) en er wonen ongeveer 100 mensen per vierkante km (in Vlaanderen is dat 550), de meeste dan nog in de steden. Voorlopig weinig toeristisch heb ik de indruk, nochtans moet dit een waar wandelparadijs zijn. Een nadeel kan de taal zijn, waar ik geen touw aan vast kan knopen, terwijl helaas bijna niemand Engels of Frans spreekt.

De dagelijkse markt in Zadar

Ik volg de gewone wegen, die hier en daar herstelling nodig hebben, maar het valt wel mee, maar toch kom ik plots uit op de snelweg vlak voor Kroatië. Aan de grensovergang is er een dubbele douane controle (dat zijn we niet meer gewoon in de Europese unie), eentje in het Sloveens en eentje in het Kroatisch. Ik begrijp niks van wat ze zeggen tot ze hun Duits bovenhalen en 'pasport' roepen. Jawohl Obersmurfbahnführer. Daarna rij ik Kroatië binnen en dadelijk is het een tolweg. In Frankrijk wordt ruim vooraf gesignaleerd als er een peageweg aan komt, zodat je nog tijdig een alternatieve route kunt kiezen. Hier niet. Tweemaal kom ik zo voor een voldongen feit te staan en ben verplicht een tolweg te nemen. Nu, in Slovenië en Kroatië zijn er ook niet zoveel alternatieve routes, de snelwegen zijn eigenlijk de beste keuze als je vlug vooruit wilt komen en de hobbelige, slingerende binnenwegen wilt vermijden. Kroatië is wederom een prachtig land met nog minder bewoners (79/km2), die alle troeven heeft zoals bergen, bossen, kusten, vele eilanden en een zonnig klimaat met lange zomers. Het binnenland is wat ruwer, droger en schraler en de winters zijn niet te onderschatten. Maar toch een ideale vakantiebestemming als het ware. Ik volg de snelweg tot in Karlovac en dan een 100 km gewone baan naar het bekende nationaal park Plitvice. De weg wordt druk bereden, ook door vrachtwagens en toeristenbussen, en gaat omhoog en omlaag met veel bochten. Het is drukkend heet (30°) en volop zon. Ja, wat een mooie, lange zomer is het dit jaar. Rond 19 uur kom ik toe aan het park. Ik had gehoopt om op de parking te kunnen overnachten maar dat is niet toegestaan, om 23 uur moet iedereen weg en wordt alles afgesloten. Gelukkig had ik thuis de naam en het adres van een kleine camping hier in de buurt opgeschreven. Ik rij nog 2 km verder en vind de plaats waar ik moet zijn. Inderdaad een kleine camping (slechts plaats voor een 15tal campers), maar wel vriendelijke mensen en ze brengen jou 's morgens met hun wagen tot aan het park en halen je terug op wanneer je klaar bent met wandelen. Dat is wel zo makkelijk en spaart een parkeerticket uit. Zo en nu snel slapen en uitrusten om morgen een fikse wandeling te kunnen maken.