Ardèche

Dag 10/11 – 18 tot 19 juli - Ardèche

No matter what road I travel I’m going home

In vorige jaren bezocht ik reeds tweemaal de Ardèche, het mooie departement met de beroemde en schitterende gorges, de diep uitgesleten valleien. De ruwe, ongerepte natuur zichtbaar als golvende bergketens, wilde rivieren, grasgroene hellingen, geheimzinnige grotten, uitgedoofde vulkanen en ontelbare rotsen heeft mij altijd weten te bekoren. Ik besluit om een omweg te maken en via de Ardèche naar de Pyreneeën te rijden. Het is vandaag één van de zwarte weekends in Frankrijk, iedereen is op weg naar ergens. Maar zoals steeds neem ik de provinciewegen die veel rustiger zijn, maar ook merkelijk trager. Het wordt een lange rit en pas ’s avonds rond 20 uur kom ik toe in Privas, een centraal gelegen bergstadje in de Ardèche. De enige camping heeft wel nog plaats, maar het is er erg druk en ik vind de prijs te hoog (23 euro voor 1 nacht). Ik rij verder op de bochtige bergwegen naar Aubenas in de hoop een andere camping te vinden, echter zonder resultaat. Dan maar overnachten in de vrije natuur. Normaal vormt wild kamperen (hoewel meestal verboden) geen enkel probleem in Frankrijk. Er zijn voldoende afgelegen plekjes waar je uit het zicht kunt staan en de nacht kunt doorbrengen. Ik verlaat op goed geluk de hoofdweg op zoek naar een mooi plekje. Het wordt steeds later en mijn ego laat zijn bezorgdheid en wrevel steeds meer horen. Dan merk ik een halfvergaan bordje waar ‘camping’ op geschilderd staat. Nog 4 km zegt het bord en de pijl wijst een onooglijk klein bergpad in, juist breed genoeg voor 1 wagen. Ik waag het erop, hoewel ik bedenk dat de camping misschien niet meer bestaat gezien de vervallen staat van het bord. Het smalle slingerende weggetje kronkelt zich rond de bergflank omhoog. Links kijk ik honderden meters de diepte in, rechts tekent de steile rotswand een grillig patroon. Een tegenligger kan onmogelijk voorbij. Als dat maar goed gaat. Na een spannende rit kom ik in een piepklein dorpje met inderdaad een goed verborgen camping.

En wat voor één! Eenvoudig, gezellig, goedkoop, vriendelijk, rustig en gelegen op een fantastisch mooie plek hoog in de bergen met rondom rond weergaloze panorama’s. De eigenaar begroet mij hartelijk en vertelt dat hij de camping bewust low profile houdt. Hij heeft een vast cliënteel dat langzaam gegroeid is door mond aan mond reclame en het zijn trouwens allemaal Belgen. En wat meer is, de helft zijn ‘Lord of the Ring’ fans. Zo zie je maar, en zo weet ik ook steeds duidelijker dat we altijd geleid worden. Dit had ik zelf niet beter kunnen creëren. Er wordt voor mij (voor ons allemaal) heel goed gezorgd. Dus nogmaals: vertrouw en laat je leiden door de Schepper.

Wayne Dyer vertelt het zo. In de baarmoeder wordt er 9 maanden voor je gezorgd. Behalve overgave hoef je niks te doen en kom je als perfecte baby ter wereld. Dan groei je op en langzaam ontstaat het valse zelf, het ego dat de touwtjes in handen neemt en er meestal een complete warboel van maakt. Kijk maar eens rond in de wereld: competitie, strijd, ellende, vernietiging,…Beoefen niet-doen, zegt Lao Tze daarop. Dat betekent niet dat je geen flikker meer moet uitvoeren en op je luie krent moet zitten wachten tot er iets gebeurt. Maar wel dat je niet langer vanuit je ego handelt. Dus niet van: wat kan ik hier komen halen, wat heeft het leven mij te bieden, wat zit er in voor mij. Maar eerder: welke plaats kan ik innemen in het geheel, wat heb ik zelf het leven te bieden, wat wil door mij geboren en gecreëerd worden, wat is mijn taak in het scheppingsplan. Zo’n dienstbare en altruïstische levenswijze vraagt dagelijkse stiltemomenten (inspiratie), overgave aan de leiding van de Bron/Schepper en de opoffering van het ego. De kruisdood van het valse zelf. Niet mijn, maar Uw wil geschiedde. Sterf voor je sterft, zeggen de Soefi’s. Niet een fysieke dood, maar de dood van alles wat onecht is in jezelf, de maskers (persona) afzetten die je afwisselend draagt, de vele conditioneringen en programma’s loslaten. Worden wie je bent en de rest achter je laten.

Ralph Waldo Emerson once asked what we would do if the stars only came out once every thousand years.
No one would sleep that night, of course. 

The world would become religious overnight.
We would be ecstatic, delirious, made rapturous by the glory of God.
Instead the stars come out every night, and we watch television.

’s Nachts wordt ik wakker en stap uit mijn camper om te plassen. En zo (her)ontdek ik een volgende en erg belangrijke reden om Vlaanderen te verlaten. Miljoenen sterren schitteren in de zwarte nacht. Een vaalwitte en onregelmatige band slingert zich ongeveer diagonaal over het uitspansel: de Melkweg. Overal zie je grote en kleine lichtpuntjes fonkelen. Links staat de maan als een kleine sikkel en rechts de planeet Venus als stille getuigen van al dat moois. Hoe langer je kijkt, hoe meer sterren zich tonen en hoe dieper de stilte en bewondering in je ziel wordt. Wat een ongelofelijk en verbijsterend mysterie is dit universum. Begin augustus is er trouwens ieder jaar een golf van vallende sterren, op sommige dagen zie je ze om de 5 minuten. Een waar spektakel om niet te missen. Minutenlang kijk naar het schouwspel en volgende tekst schiet mij te binnen:

De kleine ruimte in het hart is zo groot als het uitgestrekte universum.
Hemel en aarde zijn daar en de zon, maan en sterren.
Vuur, bliksem en wind zijn daar en alles wat nu is en alles wat niet is.

Het bevalt me op deze kleine, gemoedelijke camping, waar de eigenaars mij s’avonds uitnodigen om samen pannenkoeken te eten en wat te praten. Ik besluit om nog een nacht langer te blijven. De bergen liggen mij wel, vandaar ook mijn voorkeur voor de Pyreneeën, maar zelfs hier op (slechts) 800 meter geniet ik volop van de zuivere lucht, de ritselende stilte, de kleurvlinders zo groot als een handpalm, de weidse uitgestrektheid waarin roofvogels rondcirkelen, de helblauwe hemel vol donzig voorbij drijvende schaapwolkjes die ik, zo lijkt het wel, bijna aan kan raken.

Zien jullie het ook? Ligt het aan de ongerepte natuur hier?
Alles vibreert en straalt met stijgende intensiteit.
Voelen jullie het ook? Alles tintelt en bruist vol leven.
Het stroomt door alles heen, een kracht die vernieuwt en creëert.

Op een camping maak je snel vrienden, vooral als er ook kinderen zijn. Vrijwel alle gasten verblijven hier in tenten zodat mijn camper dadelijk de aandacht trekt en de kinderen nieuwsgierig zijn om op bezoek te komen in mijn kleine huisje op wielen. Voor ik er erg in heb, zitten dus 5 kinderen binnen aan mijn tafeltje te tekenen. Zelf kleur ik een zon op mijn deur. Een meisje van zes jaar (Chloë) komt regelmatig eens langs om te babbelen, wat te spelen en te zien wat ik allemaal doe. Op de dag van mijn vertrek krijg ik als afscheid van haar onverwacht een lange en gemeende knuffel. Mijn gevoelig hartje wordt erg geraakt door haar spontane omhelzing. Dit was een puur en onvoorwaardelijk liefdesgebaar die ik heel de dag koester. Ik bedenk hoe makkelijk het is om de zon te zien in een kinderziel. En hoe een eenvoudig gebaar de hoogste waarheid zichtbaar maakt: er is alleen maar éénheid, dualiteit is een tijdelijke illusie, we zijn nooit gescheiden geweest van elkaar. Dank je Chloë, je bent een lieve schat. Dit is mijn gedichtje speciaal voor jou (en voor alle mensen).

 

Droom een hemel voor jezelf.
Verzamel bloemen uit je tuin om te schenken aan de wereld.
Zing je eigen prachtlied in gratie en vreugde.
Kijk naar het zonnetje in iedere ziel die je ontmoet.
Houd je hart open als een deur tot de hemel.
Laat jouw warme liefde iedereen omhelzen.
We zijn allemaal sterren en hoeven enkel maar te stralen.
Kies om vrij te zijn en wees altijd jezelf.
Geniet van de reis en... vergeet niet iedere dag te lachen, te spelen en te dansen.
Want alle mensen zijn samen hand in hand op weg naar thuis.
Tot weerziens in het paradijs, kristalkind.
Ik wacht op je aan het eind van de regenboog.

En met een beetje spijt in het hart ga ik terug verder op weg. Maar eerst nog een liedje, en het is zowaar speeltijd!