Carapa

Dag 12 – 20 juli – Carapa

Do just once what others say you can't do,
and you will never pay attention to their limitations again.

Een prachtige dag in de Ardèche, volop zon en 35 graden warm. Mijn favoriete weer en gezwind ga ik weg naar de prachtige gorges (valleien), om eventueel een wandeling te maken. Maar dat valt tegen. Toen ik hier jaren geleden voor het eerst kwam, was de Ardèche een rustig en wat vergeten departement. Maar nu wemelt het van de toeristen en zijn er honderden campings rond de gorges. Dit is mij veel te druk en ik rijd verder naar Alès. Ik herinner mij een leuk stadje waar tal van kunstgalerietjes, hippie winkeltjes en artisanale marktjes waren. Ik dacht dat het Alès was, maar daar aangekomen blijkt het verkeerd. Ik pijnig mijn geheugen, kijk op de kaart en gok op Les Vans. Wel een omweg van 80 km, maar mijn intuïtie zegt om er toch naar toe te rijden. En inderdaad, hier is het. Ik wandel door de gezellige steegjes en loop een winkeltje binnen waar honderden handgesneden trollen, kabouters en elfjes staan te pronken. Het is nog altijd dezelfde (Antwerpse) uitbater als toen en we raken aan de praat. Ik vraag hem hoe het staat met de prijzen van vastgoed en terreinen in de Ardèche, maar wie nu koopt is 20 jaar te laat volgens hem. Hij woont hier sinds de jaren negentig en sindsdien zijn de prijzen 7 maal duurder geworden en de interessante terreinen bijna allemaal opgekocht. Na de Provence hebben de vele buitenlanders nu ook andere departementen ontdekt. In de Ardèche zijn zelfs al 2 Vlaamse bouwfirma’s actief om de vele landgenoten te helpen met hun bouwplannen en verbouwingen. Er zijn wel nog koopjes te doen in de (voorlopig nog) achtergestelde of onbekende departementen zoals Ariège en Lozère, maar heel lang zal dat niet meer duren. Nee, volgens hem is de beste investering nu Costa Rica. En waauw, dit hoor ik niet voor het eerst. Grappig toch hoe dit land telkens op mijn pad blijft komen en hoe synchroniciteit of intuïtie mij in contact brengt met de juiste persoon om mij verder op weg te helpen. Zelf heeft hij onlangs grond gekocht in Costa Rica en ruim een uur lang hemelt hij het land, de bewoners en de onbegrensde mogelijkheden op. Het land waar de gelukkigste mensen ter wereld wonen, er is geen leger noch wapens, de regering kiest voluit voor een ecologische en duurzame toekomst, de natuur is paradijselijk prachtig, het klimaat zalig, de gronden betaalbaar en het leven goedkoop. Ik neem mij voor deze piste ernstig te onderzoeken.

Ik rij terug richting Alès, meer bepaald naar St Paul Lacoste waar ik op bezoek mag bij eco-gemeenschap Carapa. Ik had voordien gebeld om een afspraak te maken want de bewoners willen niet constant bezoekers over de vloer. Rond 19 uur kom ik toe en maak kennis met Olivier, de bezieler van dit project. Hij heeft nu weinig tijd, want er is (altijd) veel werk. Maar woensdag wordt tijd gemaakt om een rondleiding gegeven aan de aanwezige bezoekers. Morgen (dinsdag) is eerst nog een werkdag en als ik zin heb, kan ik meehelpen. Het is een wat ruige en afgelegen plek, een vallei met beboste hellingen waar her en der de woningen staan. Weinig vlakke en open stukken, dus veel klimmen en dalen. Alleen ronde en ecologische woningen zijn toegestaan. Andere regels zijn: een vegetarische levensstijl, geen alcohol en niet roken. Ik begrijp volkomen het recht op privacy en rust van de bewoners. Maar toch voelt het hier niet goed (voor mij), en ik besluit om niet te blijven. Ik overnacht wel midden in het bos op de piepkleine parking aan de ingang. De stilte is hier ongelofelijk diep op deze afgelegen plaats ver verwijderd van de ‘beschaving’. Er is geen enkel artificieel geluid te horen, alleen het bos dat langzaam stiller wordt en de nacht verwelkomt. Zulke stilteplaatsen zijn in Vlaanderen onmogelijk nog te vinden. Na een korte nacht vertrek ik de volgende morgen erg vroeg richting mijn geliefde Katharenland. Eindelijk.

Carapa is mijn vijfde leefgemeenschap die ik op deze reis bezoek en het is wel boeiend om de verschillende projecten te vergelijken. Van de professionele en gestructureerde aanpak op Ecolonie, waar alle moderne faciliteiten aanwezig zijn, tot de erg eenvoudige low budget en ‘back to basic’ levensstijl op Carapa. Van gemeenschappen geleid door één charismatisch of soms zelfs dictatoriaal persoon tot communes met gezamenlijk beslissingsrecht. Alle vormen en projecten hebben voor- en nadelen. Maar als ik mij de vraag stel: waar was nu de meeste liefde aanwezig, dan kies ik niet voor een leefgemeenschap maar voor de kleine, gezellige camping in de Ardèche (uit mijn vorige bericht).

De wereld is een verrukkelijke tuin, vol dromen, leven en schoonheid.
Het is een bijzondere plaats die door vele werelden wordt gedeeld,
en de ene plaats waar allen zich kunnen verbinden en samen kunnen groeien.

De vriendschap, verbinding en liefde tussen de bewoners in een ecodorp is een cruciale factor, niet enkel om een samenleef project te laten slagen, maar ook om de energie en uitstraling van het dorp te bepalen. Een mooie visie, integere doelstellingen, open spiritualiteit, een krachtige aarding en allerlei capabele mensen vormen een belangrijk onderdeel van een succesvolle leefgemeenschap, maar uiteindelijk bepaalt de graad van egoloosheid, dienstbaarheid en samenwerking de harmonie en energetische frequentie van een dorp. Met andere woorden: liefde is de kracht die de harten verbindt, de woontuinen verlicht, de levensstroom stuurt en universele eenheid brengt in de komende nieuwetijdsdorpen.

Eh bien, mes amis, en route vers des nouvelles avontures.
Maar eerst nog een liedje van iemand die zich 40 jaar geleden ook al afvroeg waar het heen gaat met de wereld.