Bucharach

Dag 13/14 - 21 tot 22 juli - Bucharach

Het essentiële verschil tussen een gewoon iemand en een krijger is dat een krijger alles beschouwt als een uitdaging,
terwijl een gewoon iemand alles beschouwt als een zegen of een vloek.

Langs de kustlijn van de Middellandse zee rijd ik via Carcassonne naar het ondertussen vertrouwde Puivert, het Katharenstadje diep in het departement Aude aan de voet van de Pyreneeën. Het voelt erg fijn om hier terug te zijn en vele mooie herinneringen borrelen op wanneer ik voorbij het kasteel en het meer kom. Ik ga op bezoek bij Ingrid, een vriendin en lid van het Rivendell genootschap vanaf het prille begin in 2006. Ze woont hier sinds december vorig jaar en is ondertussen al goed ingeburgerd. Het is erg fijn om haar terug te zien en we praten honderduit en wisselen allerlei nieuwtjes uit. Ze woont op een prachtige plek aan de rand van het bos met uitzicht op de vallei en de berg Bucharach. Een bijzondere berg waar een erg krachtige en zuiverende energie hangt. Vorig jaar ben ik er al op geweest tot bijna aan de top.

De volgende dag is het feest van Maria Magdalena (22 juli) en ik besluit om de berg opnieuw te beklimmen en proberen nu de top te bereiken. Het is een uurtje rijden langs bochtige wegen door berg en dal tot aan het dorpje Bucharach, dat aan de voet van de berg ligt. De klim begint rustig, eerst langs een meer, dan door een prachtig bos en daarna wordt het terrein ruwer en begint de echte beklimming.

Ongeveer halverwege staat een waarschuwingsbord om onervaren klimmers af te raden het pad ‘voie de la Fenêtre’ te nemen. Pas later verneem ik dat er verschillende paden zijn om naar de top te klimmen, maar nu weet ik niet beter en stap verder. Vele wonderlijke verhalen worden verteld over Bucharach. De berg zou een krachtplaats zijn waar zich een vortex (= energie spiraal en kosmisch verbindingskanaal) aan het manifesteren is, het zou een chakra punt van planeet Aarde zijn (en veel krachtiger dan Montsègur) en een landing- en verblijfplaats voor buitenaardsen huisvesten. De energie op de berg is zo sterk en confronterend dat niet iedereen de beklimming volhoudt of er zelfs maar aan begint. De berg zelf beslist wie naar boven mag en tot waar, en dat zal ik spoedig zelf ondervinden.

Ondertussen wordt de klim alsmaar lastiger en steiler. De panorama’s en vergezichten zijn evenwel schitterend. De groene vallei strekt zich kilometers ver uit en wordt omarmd door beboste hellingen. Daarachter staan in de verte de toppen van de Pyreneeën te pronken als eeuwige wachtposten. De beklimming wordt nu steeds gevaarlijker, niet alleen omdat het erg steil is, maar er staat ook een stevige wind en vele stenen en steengruis liggen los. Dat betekent dat je makkelijk kunt wegschuiven en (1000 meter) naar beneden donderen. Op handen en voeten kruip ik naar boven door de vastzittende stenen en karige begroeiing te gebruiken als houvast. Omkijken doe je best niet (en zeker niet als je hoogtevrees hebt) of het gaat je duizelen. Langzaam en met volle aandacht stijg ik meter per meter.

Dan zie ik ‘la Fenêtre’ en de smalle richel waar je langs moet naar de top. Het ziet er ontzettend gevaarlijk uit en meer iets voor ervaren bergbeklimmers. Nochtans zijn er mensen die deze overgang nemen en het is ook een Katharenpad wat vroeger wel meer gebruikt werd. De windvlagen zijn hier boven soms erg hevig en halen je uit evenwicht, wat het allemaal niet eenvoudiger maakt. Na een lange rustpauze doe ik toch een poging. Ik klim stap voor stap (nu bijna loodrecht) een tiental meter hogerop en moet dan links af over puntige rotsen om de richel te bereiken. Die richel is 10 centimeter breed en draait rond de rotswand. De angst slaat onverbiddelijk toe en even ben ik volledig verlamd. Ik durf niet naar boven en niet naar beneden. Beginnen denken en piekeren is nu dodelijk, want zo voed je alleen maar de angst. Ik blijf in het nu en besluit tien meter te dalen waar een klein plekje is waar je kunt neerzitten. Afdalen is altijd moeilijker en gevaarlijker dan omhoog klimmen omdat je minder zicht hebt (en ook de diepte inkijkt) en je eigen gewicht je naar beneden duwt. Ik zoek centimeter na centimeter een weg naar beneden, tastend met de voeten naar een stevige en vastzittende steen als steun terwijl mijn handen de berg krampachtig vasthouden. Het lukt en ik blijf een halfuur zitten om te bekomen.

Het is een klein (en redelijk veilig) plekje heel dicht bij de top en het panorama is schitterend. De warme wind waait en waait en in mij wordt het stiller en stiller. Allerlei sensaties, prikkelingen en tintelingen schieten door mijn lichaam, van de kruin tot aan de tenen. Toen ik op Vipassana meditatie zat, had ik net dezelfde gewaarwordingen. Volgens de leraars zou dit oud karma zijn wat door het pijnlichaam losgelaten wordt. Dan zou de berg wel degelijk een zuiverende en transformerende kracht bezitten. Na de meditatie besluit ik om een tweede poging te wagen. Dicht bij de rand blijf ik nu, waar wat meer houvast en steviger stenen zijn. Zo kom ik 1 meter dichter bij de richel maar opnieuw slaat de angst hevig toe.

Ik zie nu ook dat er eigenlijk drie angsten samen opkomen. Er is hoogtevrees samen met de doodsangst, bang om te weg te schuiven in de diepte en neer te storten. Maar er is ook de angst voor het onbekende. De richel maakt een bocht rond de rots en ik kan niet zien wat er achter ligt. Misschien is het pad daar totaal onbeklimbaar en moet ik terugkeren, wat mij aartsmoeilijk lijkt. Die onzekerheid brengt mij uit mijn kracht. Opnieuw daal ik moeizaam af naar het kleine plekje, zwetend en hijgend en onder bescherming van mijn bewaarengel. De berg heeft beslist, op deze dag kom ik niet op de top. Ik uit mijn dankbaarheid voor de gekregen zuivering (en de kleine vision quest) en betoon eerbied voor het machtige bergwezen.

Meer foto's van de beklimming op het Rivendell Reis Fotoalbum. Waaronder ook de heel eigenaardige 'dolfijn' foto die ik toevallig nam toen ik 's morgens vroeg uit mijn camper stapte om te plassen. Boven de top van de Bucharach drijft een dolfijn-vormige wolk die verbonden is via een 'lijntje' met de top van de berg. In zowat 5 minuten lost de wolk op in de bergtop. (De witte stip links bovenaan is Venus). Heel vreemd.

Er zijn maar twee manieren om je leven te leiden:
alsof niets een wonder is, of alsof alles een wonder is.

’s Avonds is er feest aan het meer van Puivert ter ere van Maria Magdalena. Er is een gezellige artisanale markt, heel veel volk en een mooi vuurwerk als afsluiter.
Ik slaap slecht die nacht en de dag nadien voel ik me gebroken en dodelijk vermoeid. Niet zozeer door de fysieke inspanning (want mijn conditie is uitstekend) maar door de zuivering en de energetische kracht van de berg, die duidelijk nog doorwerken. Bucharach is werkelijk een heel speciale plaats waar je heel goed kunt voelen dat de Aarde, het zonnestelsel en het hele universum levend zijn en bewustzijn bezitten. En dat Aarde, Zon en zonnestelsel in snel tempo transformeren en transcenderen. Later hoor ik dat een komeet is ingeslagen op Jupiter, een vulkaan op Venus in werking is, een dampkring rond Mars ontstaat, onze zon van samenstelling verandert en nog van alles aan de hand is in ons zonnestelsel. Kometen zijn geestelijke impulsen boordevol energetische informatie die het bewustzijn der mensheid injecteren en verhogen. Niet alleen verdwijnen dus de sluiers tussen de verschillende dimensies, maar veranderen alle wezens (mensen, sterren, planeten) in snel tempo. We worden wakker en beseffen onze geestelijke oorsprong. Is dit niet fantastisch! Wonderlijk en magisch! Wat een avontuur, wat een ervaring, wat een reis, wat een leven.

En meer avonturen komen er aan, maar eerst nog een liedje.