Yurt

Dag 89 tot 100 - 5 tot 16 oktober - Yurt

Don’t cry because it’s over. Smile because it happened.

Na 2 maanden in de rustige en inspirerende omgeving van St Benoit voelt de tijd juist om de terugreis naar Vlaanderen aan te vatten. Maar eerst wil ik nog twee Rivendell vrienden bezoeken die momenteel in Vezor zitten, een klein gehuchtje op het Massif du Vercors, een plateau gebergte dicht bij Grenoble aan de voet van de Alpen. Afscheid nemen valt altijd een beetje moeilijk, vooral als de zielebanden sterk zijn en de vriendschap diep, maar die bittere pil wordt verzacht door het vooruitzicht op een terugkeer naar de Aude (wellicht volgend jaar) om de ecodorp droom verder concreet vorm te geven.

Forget not that the earth delights to feel your bare feet and the winds long to play with your hair.

Donderdag 8 oktober is opnieuw een schitterende dag met volop zon en een lekkere 25 graden, dus gezwind de camper in, raampje open, muziekje op en rustig tuffen richting Middellandse zee. Na alle stilte, groen en ruimte van de Aude is het toch even wennen aan de drukte op de wegen, vooral omdat de route langs enkele megagrote steden loopt. Van op de autoweg lijken het wel betonnen gevangenissen omringd door grote blokken dozen waarin mensen opgesloten zitten en tv kijken (appartementen dus) en daar rond een gordel van schreeuwerige winkelcentra en stalen industrieterreinen. “Het zien van uw steden doet pijn aan de ogen”, zei Indianen opperhoofd Seattle ooit, en ja hoor, dat klopt volkomen, en dat kun je heel goed merken als je uit de ongerepte natuur komt. Zo rij ik dus voorbij Narbonne, Montpellier, Nîmes, Avignon, Orange, Montélimar en Valence, allemaal plaatsen die ongeveer 60 km van elkaar liggen en waar 50.000 of meer mensen wonen. De eerste dag raak ik tot vlak voor Avignon, maar de nacht valt snel en de meeste campings zijn dicht. Dit wordt ergens op een openbare plek slapen. Ik stop op een parking aan de rand van een klein dorp, maar er is veel doorgaand verkeer en het voelt niet zo goed om hier te overnachten. Ik besluit alvast eerst wat te eten. Plots stuift er met gierende banden een opgezette sportwagen de parking op. Terwijl er keiharde muziek uit de luidsprekers knalt, staan de jonge knapen rustig een joint te paffen en luid te lachen. Goed, dit is er teveel aan, ik vertrek opnieuw, hoewel het al 21 uur is. Rijden tijdens de donkere avond en nacht heeft voor- en nadelen. Er is weinig verkeer, dus het schiet goed op, maar de Franse provinciale wegen zijn niet verlicht (en soms erg bochtig), dus uitkijken is aangewezen. Rond 23 uur stop ik op een rustig pleintje op een boogscheut van de weg. De voorbijkomende auto's zijn wel te horen en de slaap is kort en oppervlakkig.

Langs een slingerend en rustig baantje verlaat ik de volgende dag de hoofdweg richting Alpen. De omgeving wordt mooier en groener. Tom en Nele, waar ik op bezoek ga, wonen momenteel in de Gorges de la Bourne, een prachtige en erg vruchtbare vallei, die rond om rond omgeven wordt door hoge bergwanden. Een omgeving die zich leent voor vele bergactiviteiten, zoals speleologie in de diepe en mooie grotten, alpinisme op de steile bergwanden en parapente door van de berg af te springen met parachute. Een nadeel is dat de omringende hoge bergen een ietwat ingesloten gevoel geven en het aantal uren zon beperkt is, vooral op de noordflank.

Tom en Nele hebben pas een grote yurt gekocht (7 wanden) die ze de komende dagen willen opzetten. Voor mij een uitgelezen kans om mee te helpen en om praktijk ervaring op te doen. Een yurt is één van de mogelijkheden om een eigen (en goedkope) woonst op je familiedomein te hebben, hetzij als tijdelijk onderkomen tot een definitief huis gebouwd kan worden, hetzij als voorkeur woning. Een rond huis geniet in ieder geval ook mijn voorkeur, zoals bvb. een zelfgebouwd lemen huis, maar de eerste jaren op het ecodorp zie ik mezelf ook wel in een yurt wonen. Ondertussen is er dan tijd om de voedseltuin te beginnen, het lemen huis te ontwerpen en de bouw rustig voor te bereiden. Nele vertrekt woensdag voor een maand op kruidenstage en de weersvoorspellingen zijn gunstig, dus kiezen we dinsdag om de yurt op te zetten. Er werd al een vlak stuk uit de helling gegraven en een houten vloer gelegd de voorbije weken, maar er is eerst nog wat naaiwerk om de wollen isolatielaag in te pakken in een katoenen beschermhoes.

Ja, een yurt is toch wel even wat complexer dan een tent. Er komt heel wat bij kijken, vooral om hem winterklaar en waterdicht te krijgen. Tom en Nele kochten een tweedehands yurt die vroeger werd gebruikt om opleidingen tot clini-clown in te geven. Diameter is 8 meter en er zijn 7 wanden wat een totale binnen oppervlakte geeft van (ongeveer) 60 m2. Dit is iets groter dan de meest courante en verkochte yurtmodellen (in Europa) en dus ook wat moeilijker te transporteren en op te zetten. Zelf twijfel ik nog welke grootte ik voor mijn yurt zal kiezen. Thuis toch even de voor- en nadelen tegen elkaar afwegen van de verschillende modellen.

We beginnen zodra de zon opkomt met alles naar de plaats te brengen waar de yurt komt. Eerst komt de deur rechtop te staan, waarna de zeven, als een harmonica uitrekbare zijwanden in een cirkel worden opgezet en aan elkaar vastgebonden. De volgende stap is wat lastig, namelijk het oprichten van de koepel. Bij een zeven muur yurt steunt de koepel op vier palen die we eerst vastbinden aan de koepel. Daarna wordt het hele gevaarte rechtgezet. Tussen de koepel en de wanden komen nu de 100 draagstokken die het dak zullen ondersteunen. Niettegenstaande de stokken vastgebonden zijn aan de wanden, schuiven ze makkelijk uit de koepelgaten en kletteren op de vloer. Vooral als we de 7 wanden aanspannen met een touw, verschuift alles en valt de helft van de stokken op de grond. Blijkbaar is dit normaal (volgens handleidingen op internet) en komt alles steviger te zitten eenmaal het isolerende vilt en de waterdichte boven- en zijbedekking toegevoegd en aangespannen worden. Er wordt diep nagedacht en opties worden overwogen om de constructie van het geraamte te verstevigen.

Dans alsof er niemand naar je kijkt.
Zing alsof niemand je kan horen.
Heb lief alsof je nooit gewond bent geweest.
Leef alsof de hemel op Aarde is.

Maar verschillende omstandigheden nopen mij om de volgende dag de terugkeer naar Vlaanderen verder te zetten. Na mijn vertrek wordt de yurt verder opgezet en ondertussen heb ik nieuws ontvangen dat hij er volledig staat. Tom en Nele hebben alvast een warm en gezellig nestje om de komende winter door te komen. Bedankt voor de warme ontvangst en de mooie zieleverbinding, lieve vrienden.

Langs de Franse provinciale wegen rijd ik in 16 uur non-stop tot in Brugge. De vruchtbare Katharenreis van exact 100 dagen en 5684 km komt zo tot een einde. En wat dadelijk opvalt bij aankomst in Vlaanderen na 3 maanden stilte, groen en natuur zijn drie dingen. De Vlaamse lucht is giftig en ruikt wat zuur en zwaar, ik krijg dadelijk keelpijn en mis al volop de rijke zuurstof uit de bossen. Er is geen stilte, overal lawaai, zelfs midden in de nacht hoor ik in de verte een waterpomp op een bouwwerf constant werken. En de lelijkheid van beton, staal, asfalt, pylonen, wegen, verkavelingen,…vormt een hemelsbreed verschil met de schoonheid en puurheid der natuur en bergen. Deze dingen wennen wel na enkele dagen (alhoewel !) en de herinnering aan de groene Aude verdwijnt langzaam, maar het verlangen naar een leven in eenvoud en harmonie op een groene ruimte van liefde blijft onblusbaar branden in mijn hart.

Er volgt binnenkort nog een uitgebreide evaluatie van deze reis op de nieuwspagina van de website. En deze reisblog wordt verder gezet met sporadische berichtjes, telkens als zich belangrijke avonturen of ontwikkelingen voordoen. En natuurlijk zeker wanneer een nieuwe reis ondernomen wordt ergens volgend jaar. Bedankt, lieve lezers, voor het lezen van de blog, hopelijk hebben jullie evenveel genoten van de belevenissen als ikzelf :-) En we eindigen de reis zoals we begonnen, met een fragmentje uit The Sound Of Music. Enjoy and Be Really Happy !

“Ik had niet gedacht dat het zo zou eindigen”, zei Pepijn.
“Eindigen?”, vroeg Gandalf. “Nee, de reis eindigt niet hier. De dood is slechts een ander pad. Eén dat we allen moeten nemen. Het grijze regengordijn van deze wereld trekt zich terug. En alles verandert in zilverglans. En dan zie je het”.
“Wat, Gandalf, wat zie je dan?”
“Witte kusten….en nog verder. Een ver groen land onder een snelle zonsopkomst”.
“Dat klinkt niet zo verkeerd”.
“Nee, dat is het ook niet”.