Nomade

Buskers in Esperaza (Aude)

No one should negotiate their dreams. Dreams must be free to flee and fly high.
No government, no legislature, has a right to limit your dreams.
You should never agree to surrender your dreams.

Hoe bevalt het leven als nomade? Wel, het is erg dubbel.

Ik voel mij nu overal toerist, als een zwerver on the road, zonder vaste plek. Het is zoeken naar een nieuw evenwicht, het vraagt wel de nodige aanpassing. Het is leren leven in het moment, niet wetend wat de dag van morgen brengen zal. Elke dag is anders, elke dag is nieuw, als een nieuw begin van de rest van je leven. Ik slaap nu elke avond op een andere plaats met telkens een verschillende omgeving en andere geluiden, soms storend, soms rustgevend. Het nodigt uit om mee te gaan met de levensstroom, go with the flow, in vertrouwen en gratie. Maar...dat lukt niet altijd. Soms zit het tegen en deelt het leven klappen uit, zoals bij iedereen. Het is vallen en opstaan, maar dat zijn de levenslessen die we voor onszelf als versperringen op het pad plaatsen en waardoor we groeien. Of beter, waardoor we ons steeds beter herinneren wie we werkelijk zijn en wat illusie is. En alles is illusie, gemanipuleerde illusie dan nog. Behalve het leven, en de 2 basisprincipes in dit bestaan: bewustzijn en leegte.

Een nomadenleven vermindert de kans op routine en afstomping. Het lijkt alsof je meer richting kan geven aan je eigen toekomst, alsof je zelf kan bepalen wat gebeurt, maar vergis je niet, het leven zelf heeft altijd het laatste woord, zoals volgende ervaring illustreert.

Op de terugweg naar België rij ik opnieuw 2 uur verloren, deze keer in de Oostenrijkse bergen rond Graz. Mijn frustratie en woede nemen overhand toe wanneer ik de prachtige maar smalle, kronkelende bergwegen langs eindeloze wouden doorpuf met mijn logge camper. Ik verlies tijd en dure diesel en schreeuw het uit van onmacht. Ik wil dringend de snelweg vinden om nog deze dag in Kortrijk aan te komen, zo'n 1000 km verder. Maar blijkbaar beslist het leven anders. Later, voor ik inslaap, herdenk en hervoel ik deze scène, het drama wat mijn ego als een volleerde acteur ten toon spreidt. Het luidop en keihard schreeuwen in de auto lucht wel op. Opgekropte woede komt los door de oerklank en verlaat mijn lichaam. Het landschap is prachtig, de natuur in Oostenrijk werkelijk wondermooi. Glooiende, groene weiden, majestueuze bergen, authentieke huizen. Maar toch zie ik het niet, ben niet alert op wat zich nu in mijn leven aandient. In plaats van te genieten en de positieve aspecten van het verloren rijden te aanvaarden (het decor rond mij is geweldig), neemt mijn ego de leiding en wil iets anders. Het wil iets wat er nu niet is waardoor dat wat wel aanwezig is, niet gezien wordt. Verdwaald in Oostenrijk...en in mijn ego. Het is een sterke les over aanvaarding...en illusie.

Emancipate yourselves from mental slavery, none but ourselves can free our minds.

Nu ik al een tijdje als nomade leef, valt de waanzin van de werk- en wegwerpmaatschappij mij nog beter op. Miljoenen mensen zitten vast in een zinloze, afstompende stressjob om daarmee wat schamele centen bijeen te rapen zodat ze belastingen, banken en regeringen kunnen blijven betalen. Ze trappelen rond als hamsters in een eindeloze tredmolen en beseffen niet dat ze een vernietigend systeem blijven ondersteunen en valideren met hun dagelijkse arbeid. Voor wie het vergeten is: leven is niet gelijk aan werken, geld verzamelen en consumeren. Althans: er is veel meer voor wie bereid is het pad van zekerheid te verlaten.

Daar tegenover staan de vele mensen die ik tegenwoordig en al sinds lange tijd ontmoet en die welbewust breken met deze kunstmatige matrix door er alvast gedeeltelijk uit te stappen. De slogan op het T-shirt van Yannick, medecursist op de PDC (zie vorig bericht), zegt alles: 'Don't work, make trouble'. Wie nog enig spoor aan integriteit bezit en nog in staat is de wijze gids in het hart te horen, die weigert toch een job in een ziek systeem. Die vindt zijn eigen, onbetreden weg en onderzoekt de talrijke mogelijkheden tot creatieve expressie die in ieder mens wachten op ontplooiing.  
Don't work betekent niet dat je niet werkt, het verwijst enkel naar de ethische kant van een job en waarom iemand werkt (en geld vergaren kan niet echt de prioriteit zijn). Zoek werk wat je graag doet, wat voldoening schenkt, wat de passie levend houdt, wat creativiteit ontwikkelt en je eigen talenten vergroot, wat een betere wereld bouwt, wat je vrijheid brengt,...Make trouble is niet hetzelfde als opstand en vandalisme, maar het betekent burgerlijke ongehoorzaamheid. Het betekent: niet in de pas willen lopen, niet conformeren aan de opgelegde slavenregels, niet toestaan dat je creativiteit en dromen uitgeblust worden door zure ambtenaren en beperkende wetten. Get out of the box.

Graag wijs ik op 2 ontluisterende (en gratis) boeken. 'Het meest gevaarlijke bijgeloof' van Larken Rose waarin het ontzag voor en het geloof in de noodzaak van een regering en van wetten volledig en grondig onderuit worden gehaald. Regeringen en gezag zijn niets meer dan feodale constructies om de slavernij en blinde gehoorzaamheid te consolideren en om je eigen wijsheid; je eigen, unieke pad en je ongebreidelde creativiteit te onderdrukken. Het zijn macht- en controlemiddelen van de elite om de kudde schapen te sturen en te manipuleren. Het 2de boek is 'Het einde van al het kwaad' van Jeremy Locke waarin hij stelt en onderbouwt dat vrijheid de echte waarde van een mens is en dat 'het kwaad' altijd de vernietiging van die vrijheid beoogt. Wat mij betreft verplicht leesvoer als je vrij en bewust wilt worden.
Ondertussen hebben de Belgen een nieuwe (rechtse) federale regering die een heel pak maatregelen en nieuwe wetten op de bevolking loslaat. De pensioenleeftijd stijgt naar 67 jaar, werklozen worden verplicht om (onbezoldigd) gemeenschapsdienst te verrichten (= dwangarbeid), bedrijven krijgen allerlei gunsten ten koste van de arbeiders, de verouderde kerncentrales blijven langer open, enz. Kortom, de strop rond de nek van de gewone burger wordt verder aangetrokken terwijl een kleine en machtsbeluste minderheid (de regeringen) onrechtmatig de scepter zwaaien over de massa via zinloze wetten en destructieve beslissingen. Vaarwel vrijheid, vaarwel soevereiniteit. En nog steeds wordt de massa niet wakker. Onbegrijpelijk. Nogmaals: lees de 2 boeken en de schellen vallen van je ogen. Geloof in regeringen is het meest destructieve geloof ooit (nog erger dan religieus fundamentalisme). Regeringen zijn helemaal niet nodig en gezag bestaat in wezen niet, want niemand kan baas zijn over iemand anders (tenzij bij slavernij). Regering en gezag zijn dan ook de moderne vormen van gelegaliseerde slavernij.

Wie het Indische vedanta pad volgt, kent ongetwijfeld enkele van de wijze raadgevingen uit de boeken (Upanishads of Gita bvb.) Een volgeling van een guru of ashram krijgt de opdracht eerst verantwoordelijkheid te nemen voor gezin en maatschappij alvorens materiële zaken en  successen op te geven en verlichting te realiseren. Je kunt je plichten niet verzaken, er moet brood op de plank komen voor vrouw/man en kind. Maar kun je eender welk werk doen? Een slager brengt het broodnodige geld in het laatje voor zijn gezin, maar werkt wel mee om een gruwelijk en onwaardig systeem in stand te houden (de industriële veeteelt). Daarbij vergiftigt hij (onbewust wellicht) zijn klanten met tal van additieven en diergeneesmiddelen. Een soldaat onderhoudt zijn gezin met het doden van onschuldige kinderen en burgers. Een werknemer bij McDonalds krijgt loon betaald om de welvaartsziekten te verhogen en de broodnodige oerbossen op Aarde te kappen zoadat ze plaats kunnen maken voor de hamburger veeteelt. Enzovoort. Akkoord dus, verantwoordelijkheid nemen voor kind en gezin is logisch en verdient aanbeveling, maar niet op eender welke manier (volgens mij).

Mensen denken soms dat ik tegen werken ben en totale anarchie, profiteurschap en niksdoenerij voorsta, maar niks is minder waar. In één van de volgende berichten wil ik hier uitgebreider op ingaan. Voor nu alvast dit: ik wil niet werken aan de verdere vernietiging van mens en planeet door een job in het systeem te nemen, ik wil wel werken op en aan mijn familiedomein (of desnoods meewerken op het familiedomein van een vriend/vriendin), ik wens een zelfredzame permacultuur tuin te creëren waar ik ook woon en leef en waar ik buren en vrienden kan helpen met mijn talenten. En mocht iedereen dat doen, mocht iedereen een stukje van moeder Aarde in beheer nemen, behoeden en tot schoonheid en overvloed omtoveren, dan wordt de Aarde een paradijs. En dan verdwijnt de elite vanzelf omdat ze geen energie meer krijgen van ons. Dan verdwijnen oorlog, armoede, hebzucht, angst, ziekte en vernietiging omdat dit allemaal programma's zijn, software die ze installeren vanaf de geboorte. De mens is van nature niet gewelddadig en vol angst, hij wordt bewust zo gemaakt door onderwijs, videogames, hollywood, tv, enz... De mens is niet bedoeld om ooit ziek te worden of jong te sterven, maar de omgeving is bewust giftig gemaakt om ons zwak te houden (chemicaliën, junkfood, chemtrails, vaccins,...). De mens is niet bedoeld om in schaarste en armoede te leven, maar de coöperaties creëren allerlei tekorten en geld/rente systemen die ongelijkheid brengen. Enzovoort. Geloof me, de oplossing ligt voor de hand: geef iedereen een hectare land (of neem het land gewoon af van de elite want zij hebben het tenslotte ook ooit gestolen van de mensheid en doen dit nog altijd), dus een hectare land waar een gezin voor zichzelf kan zorgen en hoe meer mensen deze weg kiezen, hoe sneller ALLE wereldproblemen verdwijnen als boze, zielloze dromen bij het ontwaken uit een nachtmerrie.

In dat opzicht is leven als nomade wel een sterk statement. Ik volg mijn eigen, onbetreden pad en focus steeds meer op wat ik zelf innerlijk voel, denk en weet en steeds minder op wat de maatschappij en de grote hiërarchieën (regering, religie en banken) mij proberen op te dringen via media en onderwijs. Do not look outside yourself for the leader. Ik heb in principe geen problemen met wetgeving en regels zolang ze voor het goed en de voorspoed van alles en allen bedoeld zijn. Sociocratische afspraken om het leven op Aarde harmonieus en vredevol te organiseren. Helaas is de wetgeving gemaakt om de elite aan de macht te houden en steeds rijker te maken ten koste van planeet en mens. Deze vaak stupide wetten kan een integer mens toch niet volgen? Enkel de universele natuurwetten kunnen een leidraad worden, maar dan enkel nadat jouw persoonlijke ervaring en innerlijk weten (geweten) ze bevestigd ziet. Iets aannemen op geloof, autoriteit of omdat het in een boek of channeling staat, dat werkt niet langer en is een kinderlijke, pijnlijke en onnodige omweg. De tijd van geloven is voorbij, nu breekt de dageraad aan van het weten en het volgen van de autoriteit in jezelf, het luisteren naar de gids in het hart, de dromen en idealen horen die leven in en via jouw bloedeigen ziel.

Er is een spreuk die daarbij aansluit: 'Two roads diverged in a wood, and I – I took the one less travelled by. And that has made all the difference'. Er is het pad wat vrijwel iedereen neemt, een platgetreden pad wat door anderen met eigen agenda's voor ons sinds de kleuterklas werd uitgestippeld. Een aanlokkelijke weg omdat allerlei verleidingen en geschenken in het verschiet liggen (en die zijn veelvuldig in de verzorgingsstaat), ook een makkelijker weg omdat de hele maatschappij erop is afgestemd. Maar de prijs is hoog voor wie dit pad neemt: echte vrijheid en innerlijke vrede behoren tot de eerste dingen die je dient op te geven. Ook je gezondheid en de kans dagelijks bij je opgroeiende kinderen te zijn, gaan verloren. Je verkoopt je eigenheid en ziel, je geluk en onbeperkte vermogens in ruil voor een gouden kooi. Ik wil hier niemand tegen de haren strijken want ik heb niets dan bewondering voor mensen die hun job, hoe saai en afstompend ook, blijven volhouden in de angst en schaarste maatschappij en hun weg zoeken op de ladder naar succes of gewoon proberen te overleven. Alleen, zelf kan ik niet langer meedoen met dit spel. Er moet een andere weg zijn. En die is er ook. Het is gewoon een keuze om een ander universum te creëren door jouw dagelijkse gedachten, woorden en daden af te stemmen op wat jij wenst. Iedereen heeft een taak, een zielsopdracht. Geluk hangt nauw samen met het vinden en uitvoeren van die specifieke opdracht. Dit andere pad is je eigen, unieke weg, onbetreden maar vol kansen, onbekend maar vol avontuur, onbemind maar vol creativiteit. Luister naar niemand (zeker niet naar mij), en luister ook niet naar je (geprogrammeerde) verstand. Het gros der dagelijkse gedachten zijn herhalingen van gisteren en ingeprente overtuigingen van iemand anders, namelijk van de leugens en de agenda der elite die ze dagelijks in onze biocomputer inprenten via honderden technieken. Volg je eigen pad, het is het mooiste geschenk dat je ooit jezelf kan geven. Vergeet niet: er is geen enkele valabele autoriteit buiten jijzelf. Geen enkele.

Hoe kun je overleven in een gekke wereld. Moet je sterk en moedig zijn? Of plooien naar de grillen van anderen die het ook niet weten. Of wetten en dogma's volgen die niet meer bij deze tijd horen. En eigenlijk nooit bij geen enkele tijd horen, omdat we in wezen vrij en soeverein zijn. Of gewoon je eigen weg gaan zonder compromis. De grote bonus als nomade is ontegensprekelijk de vrijheid die in je schoot geworpen wordt. Maar vrijheid komt ook met een prijs, namelijk verantwoordelijkheid. Er zijn geen schuilplaatsen meer, geen huis, geen carrière, geen opgroeiende kinderen, geen hypotheek, geen partner, geen bazen, geen ouders,...niets wat kan dienen als handige excuses om je achter te verschuilen, als drogredenen om je verantwoordelijkheid tot soevereiniteit te ontlopen. Nee, verantwoordelijkheid betekent elke keuze en beslissing bewust maken, volledig aanvaarden en zelf van kracht voorzien. Want echte vrijheid begint de dag dat we volledige verantwoordelijkheid nemen voor ons eigen leven en welzijn. En dat betekent kortom dat het leven dan plots heel echt is geworden. Je wordt niet meer geleefd door maatschappij en werk, maar ieder moment is vol mogelijkheden en aanwezigheid, bijna tastbaar. Mijn moeder noemt mij een bohémien, ja ik ben nu een misschien een zwerver, maar ik voel me wel vrij en ongebonden.

 It is hard to fail, but it is worse never to have tried to succeed.

Leven als nomade is ook bijzonder confronterend. Leven van dag tot dag brengt een sterke confrontatie met jezelf. Het is met jezelf leren leven zonder uitwegen en afleidingen, en ook de donkere en verborgen kanten bewust aanzien. Het helpt als je besluit niet langer te liegen tegen jezelf, het leven niet zo ernstig op te vatten en bovenal de humor probeert te zien van het drama, van de tragikomedie die zich afspeelt in jouw universum. Het ego wordt regelmatig uit de tent gelokt, je eigen kleine kantjes plus allerlei angsten, complexen en gepieker komen levensgroot tevoorschijn. Zoals bij iedereen. Zo krijgt mijn bewustzijn op een dag een flashback van mijn teleurstellingen en tegenslagen der afgelopen jaren, de projecten die mislukt zijn ondanks mijn verwoede pogingen tot realisatie: er is geen ecodorp, geen pioniersgroep, geen familiedomein, geen partner, geen geld, zelfs geen tuin meer...voeg daarbij recente tegenvallers zoals een ongeluk met de camper of mijn harde schijf die op de grond valt waardoor alle muziek voorgoed verloren raakt (10.000 cd's !!!) en er ontstaan al snel gedachten vol melancholie en wanhoop. Wellicht kleine dingen in vergelijking met oorlog, vieze virussen of vluchtelingen in Gaza maar toch raken ze mij diep. En al snel dreigt dan de valkuil van zelfveroordeling, eenzaamheid, wanhoop en de grootste gesel van allemaal: zelfmedelijden, maar geloof me, dat zijn doodlopende paden die ik iedereen kan afraden.

Toch kan ik er niet onderuit. Hoe goed ik ook alleen kan zijn met mezelf (wellicht door vele jaren ervaring), soms slaat de eenzaamheid keihard toe en wordt dit nomadenbestaan een helse opdracht vol donkere gedachten en uitzichtloze dagen. Want het is moeilijk om de eenzaamheid aan te kunnen wanneer je besluit om niet te conformeren aan de geldende normen. De kunst is volledig in het hier en nu te blijven en niet mee te gaan met de piekergedachten maar te blijven focussen op je droom en opmerkzaam te zijn op wat zich aandient. Het hier en nu zit vol kansen, lessen en wijsheid, maar die zijn onzichtbaar voor wie met zijn aandacht en gedachten in verleden of toekomst zit (en dat is vrijwel altijd en bij velen zo). Mediteren helpt soms ook, stil worden en weten dat je altijd verbonden bent met alles en iedereen én met de levende, eeuwige Bron die zich uitdrukt via en door jou. Het leven blijft een prachtig geschenk en het avontuur verder aangaan is de beste optie, zelfs al zit het tegen. The ride is gonna be worth it. De pijn en risico's van het op Aarde zijn, wegen niet op tegen de vreugde en sensaties van het leven. Dus... we gaan door.

Zijn dromen dan bedrog? Werkt die wet van aantrekking eigenlijk wel? Ik weet het niet. Mijn dromen en verlangens krijgen alvast nog steeds geen vaste grond onder de voeten. Het blijven (voorlopig) luchtkastelen en wensbeelden. Net als vele andere mensen ervaar ik een hemelsbreed verschil tussen mijn mooie dromen en plannen enerzijds en anderzijds de harde, dagelijkse realiteit; het overleven in de jungle; de niet aflatende strijd die iedereen voert om geld, erkenning en wat voorwaardelijke liefde.

Maar er zijn ook andere momenten, waar dankbaarheid mijn dag kleurt en een glimp tevredenheid mij laat glimlachen en een sprankel enthousiasme een oud, slapend vuur aanwakkert,...en zoals bij iedereen vergezellen ook verdriet, angst en woede mij vaak als trouwe leermeesters op het pad naar meesterschap. Is het leven jezelf leren kennen? Ook de duistere en kleine kantjes, en gewoon aanvaarden wat is, want je kunt eigenlijk niet anders? Is het leven vloeken en vechten tot je laatste ademtocht? Of dansen en spelen in verwondering? Iets van beide, spreekt uit mijn ervaring.

En dan snap ik het plots. Het leven is niet wachten en zoeken. Het is doen waartoe je uitgenodigd wordt door de situatie en de omgeving waar je op dat moment bent. En het leven is ook verbinding zoeken met gelijkgestemden en samenwerken (dit is het sleutelwoord voor de toekomst!). Zo ga ik op bezoek bij een vriendin die dit jaar de stap naar zelfvoorziening en vrijheid heeft gezet. Ze kocht een prachtig domein van 2,5 hectare waar nog heel veel werk is. Ik besluit haar wat te helpen en dat werkt als therapie voor mij. Eindelijk kan ik aan de slag en mooie creaties neerzetten. Er komt later nog een verslagje van mijn bezoek aan haar familiedomein.

En er is nog altijd de natuur, de grote heelmeesteres. Tijd om de bergen in te trekken, de longen te vullen met zuivere lucht, het verstand op pauze te zetten, het lichaam wat gezonde beweging te geven en moeder Aarde in al haar pracht te bewonderen. Volgende keer: op wandel in de Ariège.
En is dit niet één der mooiste Nederlandstalige liedjes ooit? De versie met orkest is nog mooier.