Foix

Dag 39 tot 41 - 16 tot 18 augustus - Foix

Ik ben een levenskunstenaar; mijn kunstwerk is mijn leven.

Na een verblijf van tiental dagen op de pastorie van St Benoit; alwaar rust, werk en uitstapjes elkaar harmonisch opvolgden; voel ik dat de tijd gekomen is om even de vleugels terug uit te slaan. De oeroude kracht der bergen en de zoete zachtheid der valleien roepen mij. Ik laad mijn gerief in de camper, neem afscheid van Ingrid met de belofte spoedig terug te komen, en rij op een gezapig tempo naar Foix, een pittoresk en gezellig stadje in buurdepartement Ariège. Een uurtje later kom ik het slaperige provinciestadje binnen, waar blijkbaar iedereen van de siësta geniet want de straten en terrasjes zijn leeg. Al sinds enkele weken is het hier overigens broeierig heet, volop zon en dagelijks temperaturen boven de 30°, met pieken tot 40°. Het Zuid Franse levensritme neigt dan ook meer richting Spaanse stijl. Vaak nog voor de zon opkomt uit de veren om wat te werken en boodschappen te doen; rustig tijd nemen om te aperitieven gevolgd door een middagmaal tussen 13 en 14 uur; daarna 2 tot 3 uur rust en slaap waarna het leven langzaam terug op gang komt vanaf 17 uur; de warme avondmaaltijd valt meestal tussen 20 en 21 uur. Het is even wennen aan dit ritme, maar de warmte zorgt al snel voor de nodige aanpassingen.

Ik besluit om het kasteel van Foix te bezoeken dat hoog boven de stad uittorent, als een sprookjesburcht waar een mooie prinses woont die ieder moment tussen de kantelen van de toren kan verschijnen. Misschien wel gravin Esclarmonde de Foix, het archetype van de Middeleeuwse vrijgevochten, zelfstandige, geletterde en kunstminnende vrouw. Er waren trouwens verschillende vrouwen met de naam Esclarmonde (licht van de wereld) die de strijd aangingen met de paus en het Franse koningshuis ten tijde van de kruistocht tegen de Albigenzen (Katharen). Een aantal van hen bleven trouw aan hun geloof en kwamen uiteindelijk op de brandstapel terecht. In vergelijking met de andere kastelen in het Katharengebied, die bijna allemaal hele of halve ruïnes zijn, is het kasteel van Foix in zeer goede staat. Dit komt omdat het nooit met geweld veroverd werd, noch ooit in de steek gelaten, want gedurende de eeuwen heeft het altijd een bestemming gehad. De eerste bouwwerken dateren reeds uit de negende eeuw en lange tijd was het de woonplaats van de graven van Foix. Daarna werd het gebruikt als kazerne, nog later in de 18de en 19de eeuw als gevangenis en nu dus als museum en toeristische trekpleister. Tijdens het beklimmen van de torens is de rijke en woelige geschiedenis haast voelbaar. In de ronde toren (een teken van welstand en rijkdom in de middeleeuwen) zijn de drie meter dikke muren bekrast met talrijke inscripties van de vele gevangenen die hier zonder hoop op hun doodvonnis wachtten. In een andere kamer staat zowaar het bed (ledikant met baldakijn en draperie klinkt toepasselijker), van Henry de vierde, ooit koning van Frankrijk. Jammer, even de matras uitproberen is niet toegestaan.

Na het kasteelbezoek kuier ik nog wat door de gezellige winkelsteegjes van Foix, waar de bedrijvigheid nu toegenomen is. Ik koop mij een stevig zakmes (Opinel) in een charmante familiezaak en raak aan de praat met de zoon die een goedbetaalde baan in Parijs heeft opgezegd om zijn vader bij te staan in de winkel. Hij heeft veel gereisd, ook door Frankrijk, en bevestigd dat de Ariège een waarlijk mooie en goede plaats is om zich definitief te vestigen. Het leven hier is aangenaam, rustig, menselijk, vriendelijk. En daarnaast is er natuurlijk het onmiskenbare gevoel van vrijheid en overal waar je kijkt groen, ruimte, bergen en natuur. Het enige nadeel is het ontbreken van werkgelegenheid, waardoor veel mensen (vooral jongeren) wegtrekken naar de grote steden. Wat het positieve gevolg heeft dat er nog meer ruimte en leegstand bijkomt voor mensen (met wat geld) die rust en stilte zoeken. Zijn verhaal is trouwens ook geldig voor de Aude.

The important thing is this: To be able at any moment to sacrifice what we are for what we could become. 

 

 

Ondertussen is het avond en verlaat ik Foix richting Pyreneeën op zoek naar een camping. Het voelt fantastisch om terug op pad te zijn en te genieten van de vrijheid die het reizen met een camper met zich brengt. Je bent mobiel en hebt alles bij de hand wat nodig is (onderdak, verwarming, voeding, water, gasfornuis, koelkast, douche, toilet, bed, boeken en zelfs duizenden cd’s en tientallen films op de laptop). Het is nog altijd hoogseizoen blijkbaar, want drie campings die ik probeer zijn volzet, ofwel te duur. Op de vierde camping in Tarascon heb ik meer geluk, maar de accommodatie is rudimentair en heeft duidelijk zijn beste jaren achter de rug. De eigenares baat ook het naastliggende café/restaurant uit en is duidelijk boven haar theewater wanneer ik mij aanmeld. Ik krijg een plekje toegewezen aan de ingang vlak naast de weg en spoorlijn, waar ’s nachts af en toe een wagen en tweemaal een trein voorbijkomt. En wat dadelijk opvalt, vooral als je uit de stilte van St Benoit komt, waar ’s nachts alleen natuurlijke geluiden te horen zijn, zijn de compleet artificiële klanken van deze voertuigen. De geluiden maken krassen in mijn ziel en het is duidelijk dat deze frequenties verstorend werken. Door in Vlaanderen te wonen, wordt je al snel gewoon aan de wanklanken die auto’s, bromfietsen, treinen, vliegtuigen, fabrieken en allerlei machines in de ether sturen. Je leert ze misschien wel te verdragen, maar ondertussen beïnvloeden ze het energiesysteem en verhogen ze het stressniveau van iedereen. Dagelijks op zijn minst een uurtje een zalig bad van stilte of natuurlijke geluiden werkt helend en harmoniserend.

En toegegeven, na gedurende jaren alles op de fiets te doen, rijd ik nu sinds kort zelf met een camper, dus ik pleit medeschuldig aan lawaaihinder en luchtvervuiling (hoewel LPG minder schadelijke uitstoot veroorzaakt). Maar het is toch totaal onwaarschijnlijk dat de vele knappe wetenschappers met hun hoogtechnologische kennis tot nu toe niets efficiënter en beters kunnen uitvinden om ons te verplaatsen, dan de vervuilende en lawaaierige ontploffingsmotor, die ondertussen meer als 100 jaar oud is. Ja, er zijn elektrische wagens, auto’s op water en lucht, allerlei vrije energie toestellen (Nikola Tesla bouwde al een vrije energie wagen begin vorige eeuw), maar die worden niet op grote schaal gebouwd, noch gepromoot. De reden is voor iedereen duidelijk denk ik: de machtige olie/petroleum lobby boycot deze uitvindingen en wil de Aarde blijven leegroven en schandalige sommen geld verdienen, terwijl de planeet onleefbaar en de lucht giftig wordt. Misschien kunnen we op een dag allemaal besluiten dat we gezamenlijk, wereldwijd en massaal de auto laten staan en nooit meer tanken. Iedere zondag wordt een autoloze dag. Gewoon even rust voor moeder Aarde. Dat zou een krachtig signaal zijn en de ware macht van het volk tonen. Tenslotte bezitten we echt de macht en de verantwoordelijkheid om de loop der geschiedenis te veranderen en onze toekomst zelf te bepalen. Wat we kopen, wordt geproduceerd en geleverd. Wat we niet meer kopen, verdwijnt uit de winkels. Een simpel marktmechanisme waar ieder individu rechtstreeks invloed op heeft. Een aanrader om te beginnen is voeding, omdat je dan niet alleen de gifindustrie een hak zet maar ondertussen ook je eigen gezondheid verbetert. Gewoon alle junk- en matrixfood weigeren en laten staan in de rekken (wat dus eigenlijk bijna alles is) en enkel nog levende biologische voeding kopen of (nog beter) zelf telen. Of zwier zoveel mogelijk farmacie pillen en middelen buiten (begin met alle vaccinaties) en stap over op homeopathie, kruiden, aromatherapie, vitaminen en massage. De natuur geneest vaak efficiënter en zonder bijwerkingen.

En nu op naar de bergen. Eindelijk. Een uitgebreid verslag volgt nog.

Those who bring sunshine into the lives of others cannot keep it from themselves.

De rode draad bij de muziekclipjes is ‘The Sound of Music’, de ultieme feel good movie die zonder twijfel behoort tot de 10 mooiste films aller tijden. Alles klopt aan deze film. Een perfecte mix van humor, drama, romantiek, realisme, tederheid en liefde en natuurlijk de onvergetelijke muziek, een ijzersterk scenario, schitterende locaties en voortreffelijke vertolkers die hopen charisma bezitten en onvermijdelijk ieders hart veroveren. Heb hem ondertussen wellicht al 50 maal gezien en hij blijft een tijdloze parel die (wat mij betreft) helemaal niet zeemzoeterig is, maar een sterk helende en harmoniserende werking uitoefent op de kijker. Dit derde fragmentje is het kantelmoment in de film wanneer weduwenaar Von Trapp, verbitterd en erg gesloten na de dood van zijn echtgenote, via muziek terug zijn hart opent voor de kinderen en de liefde.