Lac de Soulcem

Dag 42 - 19 augustus - Lac de Soulcem (Pyreneeën 1)

Life is what happens to you when you’re busy making other plans.

De troeven van de Zuid Franse Katharenstreek nog eens op een rijtje. Er zijn vooreerst de glasharde feiten.

• Deze regio is sinds het prille begin der tijden op Aarde altijd bewoond geweest. Overal zijn grotten met muurschilderingen te vinden, waaronder enkele der mooiste van Europa. De prehistorische mens voelde zich duidelijk thuis rond de Pyreneeën. En voor hem leefden hier volop dinosauriërs, getuige de vele vondsten die ondergebracht zijn in grote musea en themaparken. Mijn aanvoelen is dat hier bewoning mogelijk zal zijn zolang de Aarde bestaat.
• Zoals vroeger reeds aangehaald zijn de essentiële levensbehoeften hier overvloedig en zomaar aanwezig. Zuivere waterbronnen, zuivere lucht, ongerepte natuur, rijke bossen die voedsel, bouwmateriaal en brandhout leveren, volop ruimte, broodnodige stilte, overal schoonheid, tijdens de nacht diepe duisternis en overdag veel zon.
• Overal verandert het klimaat, dus hier is het niet anders. Halverwege de Aude ligt de scheiding tussen het Mediterrane en Atlantische bekken wat verschillende klimaatzones meebrengt. Algemeen gesteld kunnen we toch spreken van een zacht klimaat met lange, warme zomers, drie wintermaanden met sneeuw en vorst en een regenseizoen in de lente.
• Er is weinig tot geen (zware) industrie, geen grote steden (de dichtstbijzijnde grote stad is Toulouse), geen autosnelwegen. Wijngaarden, geitenkuddes, artisanale producten, kunst en toerisme zijn de voornaamste bronnen van inkomsten. Dit betekent dunbevolkte streken, weinig vervuiling, weinig verkeer.
• De vriendelijke bewoners zijn een mengelmoes van Occitaniërs (de oorspronkelijke bevolking), Fransen en uitgeweken buitenlanders uit heel de wereld (waaronder veel Belgen). Er is heel veel tolerantie, hulpvaardigheid, vrijheid en een sterk ecologisch bewustzijn (de grootste concentratie van bio producenten is hier).
• Tijdens de jaren zeventig van vorige eeuw kwamen vele hippies vanuit Indië terug naar Europa en vestigden zich in dit gebied (en ook in de Ardèche). De spirit van vrijheid, vrede en liefde vond hier vruchtbare voedingsbodem en wordt tot op heden verder gezet door nieuwe generaties hippies (Babacouls genoemd).
• Vanaf de 10de eeuw ontstond hier een heropleving van de gnosis (het innerlijk weten van de oorsprong en bestemming der mens) die tot bloei en in de wereld werd gebracht door de Katharen. Dit ontwakend Christusbewustzijn werd in de 13de eeuw volledig uitgeroeid op honderden brandstapels, maar leefde verborgen verder tot in onze tijd.

En er zijn de meer speculatieve feiten waar ieder voor zich een antwoord mag op vinden.

• Zowel de Montségur als de Bucharach zijn krachtige energiepunten en kosmische poorten (chakras) die Aarde en Hemel verbinden en het Christus rasterwerk rond de Aarde helpen verankeren. De Montségur piek zou dateren uit het Lemurische tijdvak en is de eerste berg die oprijst wanneer het tijdvak van Atlantis begint.
• Jezus en Maria Magdalena en hun twee kinderen vluchten naar hier en duiken onder in één van de vele grotten. Het Goddelijk vrouwelijke is sterk aanwezig in deze streken en werd vroeger vereerd op vele energetische en heilige plaatsen die later door het Vaticaan werden afgesloten door er kerken op te bouwen.
• Er is ontdekt dat, als je deze energetische punten (bergtoppen, kerken, abdijen,...) met elkaar verbind er een veelvoud aan perfecte geometrische figuren ontstaat op het landschap (zoals pentagrammen). Niet uniek in de wereld, maar wel erg bijzonder.
• De hele streek is doortrokken van een hoge, krachtige en transformerende energie, die niet enkel door het Kathaarse bloed en lijden is veroorzaakt. Niet iedereen kan hier blijvend wonen. Deze energie is puur, eerlijk, confronterend en zuiverend. Men komt zichzelf en het ego tegen en men wordt aangespoord alles los te laten wat kan belemmeren om krachtig, vrij en liefdevol te worden. Wie deze transformatie niet aankan, blijft hier niet of vlucht in roes en ontkenning.
• Een streek die sinds mensenheugenis doorweven is met mysterie en legenden. Zoals verborgen schatten van de Visigoten, de Katharen en de Tempeliers, zoektochten naar de Graal en andere verhalen die ik nu even onvermeld laat.

Alle bovenstaande redenen om hier naar toe te emigreren, zijn mij al jaren bekend en overtuigend genoeg. Maar de echte reden; de enige die mij uiteindelijk over de streep kan trekken, zal mij op deze zonnige dag opnieuw roepen. Ik verlaat de camping, stop nog even bij het toerisme bureau om info te krijgen, en rij richting zuiden naar Tarascon en Auzat en verder het hooggebergte in naar Pic du Mont Calm en het meer van Soulcem, op een boogscheut van de Spaanse grens. De Pyreneeën zijn een echte keten van bergen. Wie er nooit geweest is, kan zich moeilijk de majestueuze en sublieme pracht voorstellen van dit gebergte. Eerst is er het groene, glooiende en bosrijke laaggebergte dat geleidelijk overgaat in het hooggebergte. Dit is een immense strook van tientallen kilometers breed (er ligt zelfs een volledig land tussen de bergen, namelijk Andorra), die de Middellandse zee met de Atlantische oceaan verbindt en bezaaid is met honderden pieken (Pic en Mont), van elkaar gescheiden door even zovele golvende valleien, de ene nog mooier dan de andere. Hoog in de bergen liggen de meest wonderlijke meren, met nooit geziene kleuren variërend van violet, indigo, zeegroen en okergeel tot zilverblauw, dieproze en donkerpaars. De watervallen en bronnen zijn niet te tellen en in de winter dragen alle toppen een wit hoedje van sneeuw. In de lente is de bloemenpracht paradijselijk. Woorden als mooi, wonderlijk, subliem, schitterend, glorieus of prachtig zijn totaal ontoereikend om dit gebergte en deze ervaring te omschrijven. De schoonheid en de kracht grijpen je ziel vast en tillen haar buiten tijd en ruimte naar oorden van goddelijke perfectie.

Mijn campertje raakt bijna oververhit op de slingerende en sterk stijgende weg naar de Pic du Mont Calm (3078 meter). Kilometers lang rij ik in eerste versnelling en soms dien ik de haarspeldbochten in drie keer te nemen door de lengte van de camper. Langs diepe ravijnen tuf ik naar boven op de smalle bergweg, waar gelukkig af en toe uitwijkmogelijkheden zijn om tegenliggers te laten voorbij rijden. Ik parkeer aan het stuwmeer van Soulcem, maar het is al te laat om nu nog een klimtocht naar een hoger gelegen bergmeer of een Pic te ondernemen. De omgeving is verbijsterend en in het malse gras langs een schuimend witte en wild stromende bergrivier geniet ik van het uitzicht. Dit is moeder Aarde op haar mooist. En dan, als een stil vlammetje dat een heldere fakkel wordt, weet ik het plots zeker: het zijn de bergen die mij hier naartoe roepen! De vele andere redenen tellen zeker mee, maar de roep der bergen is het sterkst.

Watching clouds roll by on a sunny day.
Who needs church? Nature is divine.

Na een dankbare rustpauze rij ik terug naar Auzat. Onderweg stop ik even in het piepkleine bergdorpje Marc waar het mooie Romaanse kapelletje staat, toegewijd aan St Antoine, een van de heiligen uit de Roomse kerkgeschiedenis. In de kapel is niemand behalve een meisje van ongeveer 10 jaar dat vol deemoed en overtuiging en wankelend op 1 been voor het altaar genezing vraagt voor haar gebroken voet. Een ontroerend moment en ik besluit het hetzelfde te doen voor mijn moeder die momenteel ziek is. Op de foto is trouwens een mooie orb zichtbaar (haar engelbewaarder ?), dus het komt in ieder geval wel goed met haar voet.

In Auzat is nog een plaatsje vrij op de gemeentelijke camping die naast een woest stromende rivier ligt. Het bruisende geluid is goed hoorbaar tot in de camper maar zeker te verkiezen boven de auto’s en treinen van gisteren. En hoewel ik makkelijk iedere keer in de vrije natuur zou kunnen kamperen (de schitterende plekjes zijn niet te tellen), verkies ik toch een camping voor de warme douche ‘s avonds en de elektriciteit die mij toelaat deze verhalen te schrijven en te genieten van muziek of film.

Als aperitief voor het avondmaal wandel ik nog even naar het hogerop gelegen en erg pittoreske dorpje Saleix. Kleine steegjes, veel bloemen, authentieke huizen uit rotsteen en hout en natuurlijk het onvermijdelijke (en bijzonder mooie) kerkje. Het blijft mij verwonderen hoe zelfs op de meest afgelegen en onbereikbare plaatsen, waar slechts enkele huizen staan, toch kerken werden gebouwd. Is het devotie of echt geloof of is het de macht van het Vaticaan die alle Frankische, Keltische en heidense plaatsen en rituelen wilde laten verdwijnen? Zelf ervaar ik God (Bron, Schepper, Vader, Bewustzijn,... whatever,...) veel makkelijker en bij voorkeur in de natuur dan in een menselijk gebouw.

Ja, hier ben ik thuis en voel ik me goed. Ik moet wel volslagen gek zijn om nog langer in Vlaanderen te willen wonen, compleet idioot om als een gek te blijven werken zodat stijgende facturen betaald kunnen worden. (Nu, dat werk viel in feite best wel mee en het was trouwens ook part time). Maar het systeem steekt ingenieus in elkaar. Wie in het ’welvaart’systeem wil blijven, spendeert bijna alle tijd aan het verdienen van centen, die dan gebruikt worden om de tralies van de gevangenis wat te vergulden door een vals gevoel van vrijheid te kopen. De werkdruk, geldbezetenheid en levensduurte zijn zo hoog dat er geen ruimte en tijd blijft om te ontdekken wat leven en menszijn nu precies inhouden. Wat een gek woord trouwens: levensduurte, alsof we moeten betalen om te leven. Wie daarentegen in het ‘welzijn’ systeem stapt, kiest andere prioriteiten en stelt vreugde, geluk en eenvoud voorop. Leven is het geschenk dat we zelf zijn en een geschenk is gratis. En het leven stroomt vanzelf, merk ik steeds meer. Hoe minder je ego ingrijpt, hoe vlotter en perfecter alles loopt. Go with the flow. Maar ik begrijp wel de aantrekking van het stadse leven en de welvaart maatschappij. Zelf heb ik er ook mijn ervaringen en lessen geleerd. Toch is voor mij de tijd nu gekomen om enkel nog te doen wat ik graag doe en zonder compromissen mijn hart te volgen. Never for money, always for love. Zoals David Byrne zingt, en ook nog:

Home - is where I want to be
But I guess I'm already there