Masterplan

What light is to the eyes,

What air is to the lungs,

What love is to the heart,

Liberty is to the soul of man.

Een nieuwe reis en een nieuwe camper, maar nog steeds op zoek naar de vervulling van een oude droom: een zelfvoorzienend eco-paradijsje in een groene en mooie streek en omringd door gelijkgestemde vrienden. Maar ditmaal is het engagement wat drastischer. Ik heb namelijk mijn huishuur definitief opgezegd en besloten om permanent in mijn camper te wonen. Niet alleen betekent dit een flinke besparing op de maandelijkse vaste kosten, maar het biedt ook meer vrijheid om rond te trekken, vrienden te bezoeken en een leuke plek te vinden. Toch betekent het ook een grote aanpassing. Ik heb nu geen thuis meer om naar terug te keren na een lange reis; al mijn waardevolle spullen zitten weggestopt in een kleine garage (en een pak gerief werd ook weggeschonken of verkocht,...jawel, opruimen en loslaten voelt goed) en uiteraard is het wonen in een camper wat krapper en minder comfortabel dan in een huis waar je omringd bent door allerlei Westers comfort en veel ruimte. Ben trouwens benieuwd wat de winter zal brengen!

De hemel k(l)eurt mijn beslissing goed.

Maar goed, de beslissing is genomen en hoewel het gevoel dubbel is (enerzijds vrijheid, anderzijds onzekerheid), toch wil ik wel eens zien wat zich allemaal zal aandienen tijdens mijn nomadenbestaan. Het begint alvast veelbelovend. Wanneer ik definitief wegrijd uit Houthulst waar ik 2 jaar woonde, kleurt een prachtige dubbele regenboog de hemel. Ik zie het als een goed voorteken...en toch begint het niet zo denderend.

De eerste dag in mijn (nieuwe) camper heb ik al een ongeval. Per ongeluk liet ik het stalen opstapje aan de zijkant (om de camper binnen te komen) omlaag staan en daarmee ramde ik een geparkeerde wagen. Gevolg: mijn trede eraf, een deuk in mijn koetswerk en de andere wagen volledig beschadigd over de hele linkerkant. Een duur grapje en een tegenvaller, maar de herstelling zal voor later zijn. Eerst wil ik naar Kroatië waar mijn zoon, schoondochter en kleinzoon wonen én waar een nieuwe uitgave van het Lost Theory Festival in de steigers staat. Vorig jaar was ik er ook en hielp wat mee in de keuken. Dit jaar wordt er, voorafgaand aan het festival, ook een PDC georganiseerd (een Permaculture Design Course), en ik werd uitgenodigd mee te helpen als assistent. Een mooie kans die ik niet wil laten voorbij gaan.

Een rustige nacht tegemoet.

De eerste dag rustig aan tot in Arlon waar ik mij parkeer op de parking van de universiteit. Dag 2 doorheen Duitsland tot net over Regensburg waar ik een uitnodigend en rustig  slaapplekje aan de rand van een meer ontdek. Dag 3 dwars door Oostenrijk en Slovenië via Wels, Graz en Maribor tot aan een buitenbuurt ergens rond Zagreb (in Kroatië) waar ik net voor het donker wordt aan een bosrand parkeer voor de nacht. Dag 4 aankomst op het festivalterrein in Derengaj midden het Velebit gebergte, na eerst 2 uur verloren rijden doorheen het platteland rond Zagreb. De bedoeling was de tolweg vermijden door binnenwegen te nemen maar de GPS laat het afweten wegens geen bereik en geen satellieten te vinden. Dat verwondert mij niet want ik zit echt in the middle of nowhere. Krakkemikkige baantjes, piepkleine dorpjes, kilometerslange wouden, onbegrijpelijke plaatsnamen en nergens iemand om de weg te vragen,...het is zoeken en zoeken, maar zo krijg ik ook wel een ander beeld van Kroatië. Kennismaken met de boerendorpjes waar de burgeroorlog van de jaren 90 nog duidelijk merkbaar is aan de uitgebrande gebouwen, kapotte gevels, kogelgaten en barslechte wegen. 

Totale afstand 1662 km en een flinke hap uit mijn budget voor brandstof en tol. Ik dacht dat autowegen werden aangelegd en onderhouden met het belastinggeld van alle burgers. Waarom wordt dan nog eens extra tolgeld gevraagd om op die wegen te mogen rijden? Dat is dubbel betalen en zelfs driedubbel, want we hebben al eens betaald (belasting, vignet én tol). In Oostenrijk dien je eerst een wegenvignet aan te schaffen (8,5 € voor 10 dagen) plus nog eens extra tol op bepaalde autosnelwegen. Op de A9 naar Graz rij je bvb. doorheen een dertigtal tunnels (waarvan de langste 10 km) en betaal je 13 €. Ook in Slovenië (de vergeten groene parel in de Balkan) is een wegenvignet verplicht (15 € voor 7 dagen). Nochtans is er daar maar een klein stukje snelweg, de rest van de korte afstand tussen Oostenrijk en Kroatië gebeurt langs lamentabele provinciewegen die een ware aanslag betekenen voor iedere auto. Pure geldklopperij. Ook in Kroatië zijn vele binnenwegen in verschrikkelijk slechte staat en dus best te mijden. Men is aangewezen op de grote snelwegen waar tol verplicht is.

 For every goodbye, God also provides a hello.

Het leven in een camper vraagt toch een behoorlijke aanpassing, want het dagelijkse ritme is helemaal anders, de structuur en omstandigheden veranderen. Op YouTube volgde ik ooit een kanaal over 'tiny houses', over mensen die bewust kiezen om in een kleine woning te leven, meestal uit financiële en praktische overwegingen. Nu woon ik zelf in een 'tiny house', namelijk op zo'n 10 m2. Ja, dat is dus echt niet groot en het aanwezige comfort is ook niet vergelijkbaar met dat van een luxewoning, maar er is wel een zekere vrijheid en avontuur ter compensatie. Ik heb geen hypotheek meer en ook geen huur noch maandelijkse vaste kosten (energie, water,...) en dat betekent toch wel een flinke besparing. Een deel van het uitgespaarde geld gaat nu vooral naar brandstof en voeding en sporadisch een nieuwe gasfles (voor kookfornuis, verwarming en warm water). Een mogelijk nadeel van mobiel wonen is het ontbreken van een eigen tuin waar groentjes en fruit geteeld worden. Tenzij je een plek vind waar je langere tijd mag verblijven en waar je een voedseltuin kan opzetten en investeren in planten. Het grote voordeel (naast het financiële plaatje) is uiteraard de vrijheid om rond te trekken en het avontuur op te zoeken. Niettemin zie ik dit nomadenbestaan eerder als een tijdelijk project, gewoon als een middel om een plaats te vinden waar ik mij kan settelen én om gelijkgezinden te vinden.

Om mijn droom te realiseren heb ik begin 2014 een Masterplan gemaakt bestaande uit 8 grote stappen die telkens kleinere stapjes bevatten. Dit maakt het creatieproces overzichtelijk én gedetailleerd. Ik zal de 8 stappen niet allemaal beschrijven omdat er nog 6 te gaan zijn en erover vertellen blijkbaar een stuk manifestatie-energie wegneemt uit de creatie. Maar reeds 2 stappen zijn afgewerkt en dat mag wel  bekend worden. Stap 1 was 'De Camper'. Mijn oude camper was helemaal opgebruikt en ook afgekeurd voor het verkeer. Een nieuwe (2dehands) camper was dus noodzakelijk. Om stap 1 volledig af te werken, waren verschillende kleinere stapjes nodig: eerst een nieuwe camper vinden en aankopen (het is een Nissan Trade 3 liter uit 1996 geworden met Frankia opbouw), dan de oude camper nog proberen te verkopen (wat gelukt is, namelijk aan Afrikanen voor de export), dan alle administratie rond de aankoop in orde krijgen en tenslotte de camper inrichten naar mijn eigen smaak en voorkeur. Rond april 2014 was stap 1 dan volledig afgewerkt en begon ik mij te focussen op stap 2: 'Het Referentieadres'. Ook hier waren terug verschillende kleinere stapjes te nemen. Ik overloop ze even: mijn huishuur opzeggen, alle nutsvoorzieningen afsluiten en opzeggen (elektriciteit, gas, water, internet, telefoon,...), een garage huren om de spullen te stockeren die ik nog wil houden (en die kunnen nu allemaal in 1 kleine garagebox!), de verhuis naar die garage regelen, het aanvragen van het referentieadres en allerlei administratieve wijzigingen in orde brengen. 

 Our greatest glory consist not in never falling, but in rising every time we fall.

Een referentieadres is verschillend van een domicilie adres (in België) en veel moeilijker te verkrijgen. Bij een domicilieadres woon je effectief ook op de plaats van het adres. Op een referentieadres woon je niet echt, maar het is bedoeld om administratief in orde te zijn en om je post te laten toekomen. Mijn dochter is bereid het referentieadres bij haar te nemen. Bepaalde bevolkingsgroepen maken gebruik van deze optie en krijgen makkelijker toestemming: zigeuners, roma, kermismensen, bootbewoners, mensen die op wereldreis vertrekken,...Een 'gewone' persoon die mobiel gaat wonen en daarom een referentieadres vraagt, dat is eerder zeldzaam en veel gemeentebesturen doen vaak wat moeilijk bij de goedkeuring. Omdat er veel woonfraude gepleegd wordt, zijn de officiële instanties alert en voorzichtig en vragen ze bewijzen dat je ook effectief mobiel woont. Niettemin verwacht ik dat in de toekomst nog meer mensen dezelfde beslissing zullen nemen. De huurprijzen in Vlaanderen stijgen nog ieder jaar en zijn voor velen vlakaf onbetaalbaar geworden, terwijl de verkoop van mobilhomes en caravans spectaculair toeneemt.

Om mijn aanvraag te motiveren en bewijzen aan te brengen, heb ik vooraf een dossier gemaakt over mijn camper en het mobiel wonen. Daarin steken foto's van de camper, kopies van de boorddocumenten, getuigenissen van familie en vrienden, ticketjes van de officiële camper standplaatsen,...En hoera, na een wachttijd van enkele weken wordt mijn aanvraag voor een referentieadres vlot en probleemloos goedgekeurd, mede dank zij mijn overtuigend dossier. En enkele dagen voor mijn verjaardag worden mijn pas en papieren officieel in orde gebracht en kan ik vrij vertrekken. Wat een mooi geschenk. Nu stap 1 en 2 succesvol afgewerkt zijn, richt mijn aandacht zich op de derde fase in het Masterplan: 'Het Vinden Van De Plek'. Ik bracht vroeger reeds verslag uit van twee eerdere (en mislukte) zoektochten (hier deel 1 en deel 2) en ben alvast van plan om ook een blogbericht over stap 3 te publiceren wanneer die afgewerkt is. Maar mislukkingen en tegenvallers horen bij het leven, de kunst is om steeds gefocust te blijven op jouw droom (soms vele jaren lang) en hem stap na stap te realiseren. Dus, op naar de top, de enige weg is vooruit en die weg blinkt als nieuw, vol verrassingen en uitdagingen.

Ondertussen heb ik al verscheidene (West-Vlaamse) standplaatsen voor campers kunnen uittesten en kan ook enkele tips geven. Er zijn verschillende mogelijkheden waar je kunt staan en overnachten. Uiteraard de officiële standplaatsen die vaak betalend zijn, maar dan wel elektriciteit, water, draadloos internet en mogelijkheden tot lozing aanbieden. De prijzen variëren tussen 5 € (Harelbeke) en 25 € (Brugge). Hier kun je een lijst vinden. Verder zijn er plaatsen waar mobilhomes gedoogd worden (voor 1 nacht) of waar weinig tot geen controle is en dus zonder problemen 24 uur (of zelfs langer) kan gestaan worden. Zelf verkies ik de parkings van recreatiedomeinen en natuurgebieden. Enkele aanraders in West Vlaanderen: Ryckevelde in Assebroek (er is een toilet in de heemtuin); Bulskampveld in Beernem (toilet in het kasteel of in het cafetaria); de Blankaart in Woumen (toilet in het kasteel) en mijn favoriet: de Palingbeek in Ieper (toilet, elektriciteit en internet in het bezoekerscentrum).

Volgende keer: de wereldwijde doorbraak van permacultuur. And hey, we're on the road again! I love it.