Aurillac

Dag 63 tot 74 - 9 tot 20 september - Aurillac

While I am a creation of God,
I am also obligated to realize and remember everyone else and everything else are also God's creation.

Ondertussen verblijf ik nu al enkele weken in de Presbytère (pastoriewoning) te St Benoit van waaruit ik samen met Ingrid regelmatig uitstappen maak. Dit dertiende eeuwse kloostertje annex kerk en kerkhof heeft een erg bewogen geschiedenis, waar trouwens nog heel wat mysterie rond hangt. Ik licht een klein tipje van de sluier. Niet alles kan hier verteld worden. Zoals eerder reeds vermeld, heeft het kerkelijke machtsapparaat (keizers, pausen, bisschoppen en Vaticaan) alle oorspronkelijke natuurreligies en afwijkende geloofssytemen vakkundig de nek omgedraaid. En wat niet vernietigd kon worden, werd geïntegreerd. Zo is het verhaal van Maria, Jozef en Jezus een oeroude mythe die we bvb. ook terugvinden in de Egyptische mythologie. Daar heten ze Osiris, Isis en zoon Horus en ook in dat verhaal is sprake van een opstanding uit de dood na drie dagen. Ook veel kerkelijke feestdagen zijn oorspronkelijk verbonden met 'heidense' rituelen. Kerstmis is niet de geboortedag van Jezus, maar stond in de Babylonische en Romeinse wereld bekend als de dag dat de Zonnegod de duisternis overwint. Het is de winter zonnewende, wanneer het licht van de zon terug sterker begint te worden. Deze 'kerstening' van heidense riten en gebruiken had de bedoeling de vele 'heidenen' te incorporeren in het grote 'Heilige Roomse Rijk'. In West Europa werden om deze reden alle krachtplaatsen en heilige plekken der Kelten (de oorspronkelijke bevolking in Europa tussen 700 en 50 voor Christus) afgedekt en ingepalmd door er kerken, kathedralen, abdijen en kapelletjes op te zetten. Ook vele oorspronkelijke namen werden veranderd. Alle dorpen die met de naam 'Saint' beginnen, hadden een andere, vaak Keltische naam. Zo was de vroegere naam van Saint Benoit eigenlijk Aurillac, wat 'de stralende' betekent. In de volgende eeuwen werd de kerstening en missionering van de wereld op wrede en gruwelijke wijze doorgezet onder de bloedige leiding van de ordes der Dominicanen, Benedictijnen en Franciscanen. In Europa en het Midden Oosten door de Kruistochten en de Inquisitie. En later in Zuid en Midden Amerika door de Conquistadores en de Spaanse Inquisitie die zowat de hele Indiaanse bevolking uitroeide (vooral onrechtstreeks via nieuwe ziekten) en de oeroude sjamanistische wijsheid vrijwel volledig vernietigde. Maar goed, even terug naar Aurillac of St Benoit.

Het is een heel rustig dorpje met als meest in het oog springende gebouw uiteraard het kloostertje met de twee torens. Een ronde en een vierkante toren grenzend aan elkaar, een duidelijke verwijzing naar het mannelijke en het vrouwelijke principe, wat een echte zeldzaamheid is op vlak van kerkelijke architectuur. Het is ook duidelijk dat dit klooster er eerst was en er pas later huizen rond gebouwd werden waardoor een dorpje ontstond. Een bijzonder en intrigerend gebouw als dit, midden de bossen en velden, bij wijze van spreken in 'the middle of nowhere', wijst op de aanwezigheid van een oeroude krachtplek. Volgens bepaalde bronnen een heilige Isis plek waar het Goddelijk Vrouwelijke vereerd werd. Niet enkel werd deze plek dan later ingepalmd door het Rooms Katholieke imperium door er een nonnenklooster op te bouwen, maar ook de aanwezige bron en het altaar werden afgedekt met meters beton.

Ooit werd in het aangrenzende kerkje een filmploeg betrapt bij het openbreken van de vloer op zoek naar verborgen schatten. Niet zo verwonderlijk in deze gebieden vol legenden en mythische verhalen. Zo zou er een onderaardse tunnel lopen van St Benoit naar Rennes-le-Château en is het vrij aannemelijk dat er een crypte onder de grond zit, zoals meestal het geval was op plaatsen toegewijd aan Isis. Ik vertelde in een vorig berichtje dat deze streek een rasterwerk van geometrische patronen op de Aarde vertoont, waarbij allerlei krachtpunten met elkaar verbonden zijn door pentagrammen. St Benoit is op die manier verbonden met Rennes-le-Château, het prachtige bergdorpje waar priester Saunière rond 1885 oude perkamenten ontdekte die boodschappen zouden bevatten over de liefdesrelatie tussen Jezus en Maria Magdalena. Anderen beweren dat er aanwijzingen op stonden over de schuilplaats van de Graal of een schat van de Tempeliers of zelfs het graf van Jezus. Saunière trok met zijn vondst naar de kerkelijke autoriteiten in Parijs en kwam terug als een rijk man die met het geld het kerkje renoveerde, een villa bouwde en een toren optrok. Volgens sommigen zwijggeld omdat belangrijke geheimen die de Katholieke geloofsleer in opspraak konden brengen, dienden verborgen te blijven.

Dat dit pastoriegebouw en deze plaats erg krachtige energieën herbergen, is zonder meer duidelijk en voelbaar voor iedereen die hier binnen komt. Sommige mensen kunnen hier eenvoudigweg niet (lang) blijven. De plaats en het huis aanvaarden bezoekers of weigeren ze. Dit wordt niet enkel veroorzaakt door het kruispunt van leylijnen en de poort naar Isis die hun invloed uitoefenen, maar ook door de erg gruwelijke gebeurtenissen tijdens de 700 jarige geschiedenis van het gebouw. De details laat ik onvermeld maar er hangen verdriet, lijden en entiteiten in de ether. Het is noodzakelijk om regelmatig de zware en intense energie op deze plek te verlaten om nieuwe krachten op te doen in de natuur. Na reiniging en heropening van de poort zal de energie van het huis terug verhogen.

De energieën in en rond het huis werken op verschillende niveaus. Ze versterken de aanwezige gedachten, beslommeringen en gevoelens bij wie hier verblijft. Alsof je door een vergrootglas in jezelf kijkt. Ook is dit huis een poort, een doorgang naar een volgende creatie, een nieuwe ervaring. Het brengt het scheppingsproces van verlangens en dromen in een stroomversnelling. Het is een kruispunt die deuren en (nieuwe) mogelijkheden opent.

Deze plaatsen op Aarde, die het Goddelijk Vrouwelijke herbergen, die in lang vervlogen tijden ooit Heilige tempels en geneesplaatsen waren en die nu een ankerpunt zijn in het mondiale Christus rasterwerk, dienen terug gereinigd, opengemaakt en geactiveerd te worden. Een taak waar Ingrid en ik in alle deemoed een stukje mogen aan bijdragen. De kerk naast de pastorie is sinds de schattenjacht van de filmploeg afgesloten voor het publiek, maar het is vrij zeker dat we de sleutel zullen kunnen bemachtigen om de kerk te bezoeken, te onderzoeken en energetisch te reinigen. Op het naastliggende kerkhof staan ketterse Katharenkruisen en boven in de kerkmuur zit een glasraam met pentagram, beide 'heidense' symbolen horen totaal niet thuis in een Katholieke kerk. Het omliggende dorpje (een twintigtal huizen) is een rustig plattelandsgehuchtje waar het dagelijkse leven op het ritme van de seizoenen voortkabbelt, enkel onderbroken door de aangename geluiden van spelende kinderen. Er is namelijk een schooltje met 5 leerlingen van verschillende leeftijden die allemaal in dezelfde klas zitten. Van op het terras in de pastorie kun je de speelplaats zien en horen en ook na schooltijd brengen de kinderen vreugde en spel in het slapende dorpje. Een heel aangenaam gebeuren, alsof de tijd ons 100 jaar terug brengt toen kleine dorpsschooltjes nog overal hun plekje in de samenleving kregen. Vanuit deze bijzondere plek maken we enerzijds af en toe mooie en (noodzakelijke) uitstappen en co-creëren wij anderzijds verder de Rivendell droom (daarover volgt later nog een verslag).

Zo bezoeken we op een dag de Gorges du Galamus, een kleine canyon uitgesleten in de kalkrotsen door een kronkelrivier. In de ruwe en prachtige omgeving werden al in de 15de eeuw kluizenaarshutten uitgehouwen in de rotsen. Totaal afgezonderd van de buitenwereld trokken mystici en godvruchtige mannen zich terug op deze eenzame bergflanken alsof ze zo wat dichter bij God konden komen. Een keihard leven van bidden en werken. Tijdens de harde winter van 1870 stierf één van de laatste kluizenaars door voedselgebrek en koude. Zijn eigenhandig uitgehakte graf, het huisje en de grotkapel zijn vrij te bezoeken en alleen al vanwege het weidse panorama over de vallei een bezoekje waard. En terwijl arenden boven de gorges rondcirkelen, springen beneden waaghalzen van hoge rotsen in de rivier en doorwaden het koude en snelstromende water. Hun gelach en gegil echoën door de weidse stilte. Canyoning noemen ze deze sport en het is echt niks voor mij.

Shoot for the moon. Even if you miss, you’ll land among the stars.

Op een andere dag rijden we opnieuw naar mijn lievelingsvallei in de Ariège. Ook Ingrid is diep onder de indruk van de ongerepte pracht en de helende rijkdom in lucht, water en groen die al onze zintuigen prikkelen en onze fijnstoffelijke lichamen voeden. We blijven overnachten, Ingrid in de camper en zelf slaap ik naast de rivier in mijn tentje inclusief doorzichtig gaas met ongehinderd zicht op de overvloedige sterrennacht. De volgende morgen zijn we uitgerust voor een lange wandeling. Eerst tot aan de waterval, waar Ingrid stopt, terwijl ik voor de derde maal tot aan het hooggelegen ronde bergmeer klim. Er is geen mist deze maal, maar wel komen dreigende regenwolken opzetten. Het meer is even prachtig als altijd en ik doe een poging om het nog hoger gelegen lange meer te bereiken. Maar de klim is erg steil en het begint ondertussen te druppelen. Het lange meer zal voor een andere dag zijn. Ik keer terug maar ongeveer halverwege, met nog anderhalf uur te gaan, openen de hemelsluizen wagenwijd hun poorten en dendert een zee van water en hagelstenen uit de donkere wolken. Bliksem en donder begeleiden de wolkbreuk en weergalmen door de vallei. Ik probeer te schuilen, gehurkt onder een dikke spar, maar de druppels en ijsknikkers geselen ongenadig mijn rug en stromen in mijn broek. Enkel gekleed in t-shirt, short en wandelschoenen raak ik snel verkleumd door het koude water. Hier wachten heeft niet echt zin, want dit onweer kan nog een tijdje aanhouden en doorwandelen zal mij misschien opwarmen. Ik stap onder de spar vandaan, maar het pad is ondertussen veranderd in een stromende beek. De stenen zijn superglad, overal is slijk en modder en het regengordijn belemmert het zicht. Het is alsof ik onder een douche sta, op twee minuten ben ik volledig doorweekt tot op het bot. Niks aan te doen, mopperen zal niet helpen. Het enige wat er op zit, is doorstappen en monter blijven zingen, zo luid als ik kan. Alles is ervaring en in wezen perfect, op voorwaarde dat je er geen oordeel aan koppelt. Ik aanvaard deze bijzondere ervaring en geniet met volle teugen, letterlijk zelfs, want de regen stroomt over mijn gezicht tot in mijn mond.

Volgende keer gaan we dansen. En wordt het steeds duidelijker dat er maar één weg is uit de verstikkende en angstzaaiende greep van de duistere krachten: LIEFDE. En ook wel informeren, bewust worden en zich verbinden met gelijkgestemde zielen.

Onze harten gaan verder, tot de liefde ons terug in eenheid bindt.

De derde mooiste film aller tijden. Op het eerste zicht een gewone en goed gemaakte Hollywood rampenfilm met super romantische inslag, maar vergis je niet, de film bevat een onbewust werkende en diep esoterische verhaallijn die iedere ziel raakt. Trouwens, films die moeiteloos een miljoenenpubliek aantrekken, brengen meestal een belangrijke boodschap en vrijmakende informatie in de mensheid. Onbewust worden we geroepen om deze films te zien omdat onze ziel die informatie wil opnemen en omdat de impulsen en inspiraties uit hogere dimensievelden komen. Titanic vertelt in wezen het verhaal van de zoektocht naar de Graal (in de film de blauwe edelsteen) en zit vol symboliek. Het bekendste symbolische beeld is wellicht het dubbele kruis dat Jack en Rose vormen op de boeg van het schip.